Mijn moeder wilde een lunchpakket meegeven. Ik wist haar ervan af te houden. 'Nou, doe Heidi de groeten. En zeg dat ze zich insmeert, ze heeft zo'n lichte huid.' 'Ja, doe ik. Dag, mam.' In de treincoupé heerste een vakantiestemming, moeders veegden de snotneuzen van hun kinderen af en andere kinderen liepen met schepjes en emmers door het gangpad. Hoek van Holland strand was het eindpunt van het spoor. Op het perron lag fijn zand. 'Ruik je de zee al?' vroeg Heidi. Ik knikte en zei: 'En ik hoor hem.' Het was een licht ruisen dat afwisselend aanzwol en wegzakte. Op het hoogste punt van het duinpad bleef ik stilstaan en hield mijn adem in. Heidi kneep in mijn hand, we keken elkaar even aan en renden daarna omlaag, ik joelde erbij. Het zeewater was veel kouder dan ik verwachtte, ik rilde ervan, de warmte van de zon voelde ik alleen nog op mijn schouders. 'Het moet,' zei Heidi. Ze dook elegant vooruit met haar benen tegen elkaar en verdween onder water. Ik deed het ook. Proestend kwam ik boven. 'Goed zo, je bent in de Noordzee geweest.' We waadden naar het strand en gingen aan de vloedlijn zitten. Het water kwam steeds net over onze voeten en liet het zand verkleuren als het zich weer terug trok. Het reepje schuim dat achterbleef trilde zachtjes. Even dacht ik aan mijn moeder, dat ze gezegd had dat Heidi zich moest insmeren. Ze zal toch wel begrijpen dat ik dat deed? (vervolg op: http://www.schrijvenonline.org/forum/themaforums/…