De tweede vakantiedag was de dag van mijn leven. Ik denderde van een lange trap af, stak mijn handen uit naar de leuningen. Die waren er niet. Daar lag ik dan. Ik riep om hulp. Na een paar keer schreeuwen ging er een deur open. Een Duitse vrouw vroeg wat er aan de hand was. Het leek mij wel duidelijk. Ik zei dat mijn man bij de receptie was, beschreef hem en vroeg of ze hem wilde halen. Half tillend heeft hij me naar de kamer gebracht. De dokter gebeld. Gekneusde ribben. Ik kreeg een spuitje en hij zei dat hij elke dag wel wilde komen. Zal wel. Het spuitje hielp niet. Ik voelde dat er meer aan de hand was. Met gekneusde ribben kun je nog wel lopen. Dat kon ik niet. Mijn enige uitjes bestonden uit balkonbezoekjes, wel ondersteund door mijn man. Toen de vakantie voorbij was werd ik met een rolstoel naar de bus gebracht. Zo kwam ik ook in Eelde aan. Na drie maanden kon ik weer pijnloos lopen. Ik ga niet weer naar Mallorca. Het eten was trouwens ook heel slecht.