Je wordt plotseling wakker, of nee, je sliep nog niet. Je gaat rechtop in je bed zitten. Je denkt: ik ben niemand. Paniek. Dat kan toch niet, je moet toch iemand zijn. Onrustig scan je je geest naar herinneringen, naar bewijs. Je zag een kookprogramma, het journaal, een detective. Als je iemand bent, dan zouden al die flikkerende beelden toch iets met je moeten doen, ze zouden toch ergens moeten aanhaken. Je concentreert je, denkt diep na, maar je moet constateren dat al die beelden dwars door je hoofd heen zijn gevlogen, dat ze geen enkele emotie hebben losgemaakt. Je zoekt verder. De avondmaaltijd. Maaltijden zijn sociale ontmoetingen is je vroeger verteld. Maar je was moe, alle woorden en verhalen dwaalden rond door de eetkamer, bereikten jou niet. Je was er niet. Verder ga je. Waar kan je jezelf vinden? Op je werk heb je toch gepraat met collega’s, grappen gemaakt, gelachen. Maar in je hoofd is het een film, en niet een bijster interessante: elke grap was uitgeschreven door een tekstschrijver, geen enkel gesprek kwam uit jezelf. Een figurant was je, tussen heel veel andere figuranten. Waar ben je? Je ziet jezelf nog niet. Over de rit naar je werk hoef je geeneens na te denken. Die is het niet waard om ook maar één geheugencel te belasten en dat doet-ie ook niet. En je geest werkt met ruime marges, want ook van het ontbijt kun je geen spoor meer vinden. Nog steeds op zoek. Maar dan is het raak. Zes uur in de ochtend. Een mannetje van vier trippelt door de gang, zijn kussen in zijn hand. Hij loopt naar je bed, legt zijn kussen neer, schurkt zich naast je, en strekt gelukzalig zijn lichaam. Daar is het bewijs: je bent wel iemand. En je valt in slaap.