Albert Leung ging naar bed na een onproductieve dag. Moddervette mistbanken vulden zijn hoofd, en hij wist nog net dat zijn bed was bedoelt om in te slapen. Hij trok zijn broek uit met moeite, omdat hij de riem niet had losgetrokken. Hij dumpte de broek in de hoek. Zijn slaapkamer vulde zich met de misselijkmakende lucht van de bruine, modderige substantie waar hij zijn broek mee had gevuld zonder het door te hebben. Hij kroop in bed, het leek bijna ingestudeerd. Later plaste hij zijn bed vol, omdat hij niet meer wist hoe dat allemaal in zijn werk ging. Hij zat achter zijn bureau. Hij bestudeerde zijn toetsenbord. De toetsen en de bijhorende letters zeiden hem helemaal niets. Abstracte vormen. Hij wist niet dat hij die toetsen in hoorde te drukken. Zijn collega kwam binnen gewaggeld. Albert wist zijn naam niet meer. “Albertooo.” Riep de collega. Albert draaide zijn hoofd in zijn richting. De collega maakte een paar spleetogen met zijn vingers en trok zijn bovenlip omhoog zodat het leek alsof hij hazentanden had. Een groteske parodie waar Leung vroeger op had gereageerd met een rondvliegende calculator of een kleurrijke Kantonese krachtterm. Dat was een andere Albert. Een eerdere. Albert Leung werd relatief fris en fruitig wakker. Er moest noeste arbeid geleverd worden. Terwijl hij opstond, filosofeerde hij over het verschil tussen gezonde en ongezonde tegenzin. Hij strompelde de badkamer tegemoet. Loden benen. Hij produceerde een geluid dat klonk als: “Wuh?” toen hij daar de slijmerige, pulserende cocon aan de muur zag plakken. De cocon was groot genoeg om een mens te huisvesten. Hij stond aan de grond genageld toen de cocon openscheurde, en een perfecte lichamelijk kopie onthulde die met uitgestrekte rechterhand op hem afstevende. Wat er van de echte Albert Leung overbleef, werd door het afvoerputje gespoeld.