De gloeiende peuk dooft sissend in het plasje water naast de groenbak. Die is leeg, op de bos bloemen na. Ik haat bloemen, maar vandaag kwamen ze van pas. Het pistool heb ik op een parkeerplaats langs de A2 met duct tape tegen het chassis van een vrachtwagen met een Italiaanse nummerplaat geplakt. Niet te stevig. 'Ze is allergisch voor deze,' zei ik tegen de beveiliger toen ik de deur zachtjes achter me sloot. 'Ze kreeg al een migraine-aanval toen ze ze zag. Snap jij dat?' Ik hield de bos voor zijn gezicht. 'Ze wil het komende uur in geen geval gestoord worden. Door niemand, zei ze.' De man knikte. 'Artiesten,' mompelde hij en haalde zijn schouders op, alsof hij duidelijk wilde maken dat het niet mijn schuld was. Een kort kuchje; één gedempt schot was genoeg. Vakwerk. De oprechte verbazing die kort oplichtte in haar ogen raakte me. Op een professionele manier. Egostrelend. Vakwerk. 'Ach, wat lief, wat mooi,' waren haar laatste woorden toen ze de grote bos bloemen zag. 'Van Joop zelf,' fluisterde ik tegen de krachtpatser voor de kleedkamerdeur terwijl ik de bos voor zijn hoofd heen en weer wiegde. 'Of zijn vrouw het ermee eens is, weet ik niet,' voegde ik eraan toe. Dat maakt het echt, zo'n insinuatie. Niemand wil moeilijk doen en ophef maken met het risico dat daarbij een buitenechtelijke affaire van zijn bekende werkgever aan het licht komt. Dus mocht ik naar binnen. Ik klopte. 'Leuke verrassing.' Ik knikte naar de verkoopster. 'Wilt u iets op het kaartje schrijven?' 'Nee,' zei ik, 'de bloemen zeggen genoeg.' '100.000 als je haar afmaakt. 'De zingende roos van Malaga' noemt mij een stalker, maar ik ben haar eeuwige geluk,' luidde de mail op het dark web. 'Deal,' antwoordde ik; 'Ik haat bloemen ;-).' (Leuke gelegenheid om mijn criminele alter ego weer van stal te halen 8) Zie http://www.schrijvenonline.org/forum/themaforums/… en eerdere pulp. Leuke opdracht. Pittig)