I did it ‘Yes, you did it girl!’ Ik feliciteer mijzelf. Eindelijk thuis om nog een paar uur te slapen. Bekaf maar voldaan waren we in mijn bestel-eend terug getuft naar Amsterdam. Genietend van de ochtendstilte op de weg door Noord-Holland. Op mijn linkerwang de lage zon, rechts naast mij mijn anders zo kritische collega – ‘je zong der in plaats van den’- met een tevreden smile. We konden natuurlijk niet naar huis, er gaat ‘s avonds laat geen boot meer van dat eiland. Maar ze hadden een logeerkamertje voor ons geïmproviseerd. Mijn collega had chocola bij zich en ik twee duveltjes. Dat was precies de goede combinatie om mee in slaap te donderen na een pittige maar succesvolle voorstelling. Een enthousiast publiek en een warm applaus had alle frustratie van ons afgestroopt. Omdat de organisatie de songteksten in het Duits wilde horen – de snobs – waren we extra gespannen. Brecht in het Nederlands - mijn mooie vertalingen - werd hier niet op prijs gesteld. Maar het ging foutloos en door de extra geladenheid misschien beter dan ooit. Nog geen uur optreden na de tijdrovende installatie van licht en geluid en het neerzetten van onze decorstukjes en rekwisieten, is eigenlijk buiten alle proportie. Tijd voor een snelle hap was er nauwelijks, laat staan even uitrusten van de reis: die volle ferrie, de zenuwslopende rit er naar toe in het spitsuur. We hebben een wagen vol spullen bij ons en het inladen is al een hectisch gedoe. Maar de dag beginnen na een slapeloze nacht door de zenuwen – drie uurtjes maar gedoezeld – is een crime. Hoe kom ik deze vierentwintig uur door, vroeg ik me af.