Klein meisje, daar sta je dan voor het grote raam samen met je zusje en je mama. De lucht is zwart als de nacht, de lichtflitsen schieten alle kanten uit en de donder die eraan komt, doet vast denken alsof er rotsen naar beneden komen vallen. En dan loopt mama door het huis, palmtakje en wijwater in een bakje. Biddend en zwaaiend met dat takje nat, loopt zij door het huis. Het huis is beschermd….voor hoe lang. 3 dagen later, in de avond word je wakker van de donder en de bliksem. Weer, en je rent naar de kamer, de slaapkamer, papa en mama zijn er niet. Zijn ze weg…ja, maar waarheen. Nu zijn we wel bang en we gaan in de portiek naar onze bovenburen en zeggen dat we alleen zijn. Onze buurjongen gaat met ons in de portiek op de stenen trap zitten. En dan komen ze er aan lopen. Waren gewoon even koffie gaan drinken bij vrienden…. Wij sliepen toch? 25 jaar later, klein meisje, ben je volwassen en heb je twee kinderen. Morgenochtend is het vroeg dag. De auto staat ingepakt, we gaan naar Duitsland op vakantie en moeten vroeg uit bed. Wat nu…we staan met het gezin voor de ramen te genieten van het natuurgeweld en denken nog niet aan het vroege opstaan de volgende dag. Dit is veel mooier. NB Herinneringen die ik nooit zal vergeten. De eerste toen ik 8 jaar oud was, de tweede met de kinderen die toen 9 en 8 jaar waren. Inmiddels tel ik 35 jaren bij de laatste herinnering. Met snel typen en moeilijke vingers heb ik wel een aantal typefouten 'moeten' verbeteren, omdat deze fouten niets te maken hadden met het woord niet weten, maar tijdens het typen al merken dat het niet klopte.