De duif fluisterde in haar oor: “Je durft dit toch niet, schijtlijster.” Oost-Indisch doof voor zijn uitdagende woorden bleef ze gefocust op haar auditie. Hoewel intens zenuwachtig, vervolgde mevrouw Duivekater dapper haar uitleg aan de jury. In één beweging pakte ze de duif van haar schouder, stopte hem in zijn doos en deed snel het deksel er op. Hij haatte deze pikorde en was des duivels. Nu kon hij niet meer horen hoe ze alles verknalde! Hij hoorde aan de toon dat er vragen werden gesteld, en ook dat zij meerdere keren “eh” zei. Daardoor wist hij dat ze van haar à propos was, maar hij gaf daar geen shit om. Schiet op, doos, dacht hij, want het wordt nu wel heel erg benauwd. Hij werd slaperig, gaapte, en overwoog een uiltje te knappen, hoewel hij vermoedelijk zo op moest. Zijn oogleden werden echter te zwaar om open te kunnen houden. De act liep ten einde en HET moment was daar. Nadat ze de magische woorden had uitgesproken, deed ze verwachtingsvol het deksel van de doos. Niets. Ze keek in de doos, schrok, en zei met bedroefde stem: “Duif is dood”. - Met dank aan Toon Hermans, voor de inspiratie -