Bekering De duif fluisterde in haar oor dat het goed was. En Nadja droomde verder. Tot de vlammen haar gezicht bereikten. ‘Goed dat ik je dit huisje heb gegeven.’ ‘Hoezo?’ Ademend door haar mond schenkt Nadja de pregnant geurende kruidenthee die Reinoud heeft meegenomen uit in twee mokken. Reinoud legt een hand op haar arm. ‘Nou, je droom. Jij bent hoog sensitief. Ik wist het.’ ‘Je wist het?’ Nadja trekt haar arm weg. ‘Op deze plek, onder de eikenbomen,’ Reinoud’s gebaar omvat zowat het hele kampeerveld, ‘heeft iedereen dezelfde droom.’ Nadja duwt haar theemok van zich af. ‘Dat is…’ ‘Hier stond ooit een christelijk Keltisch dorp, met een bekeerde Kelt als priester. Na zijn doop noemde hij zich Columba. De duif.’ ‘De duif.’ ‘Columba had een harde hand van bekeren. Wie zich niet liet dopen, belandde op de brandstapel. Hij gaf zijn slachtoffers de zegen en stak vervolgens zelf het vuur aan.’ ’Nogal een heerschap.’ ‘Wat ik wil zeggen, als je het niet aankan, mag je bij mij in het huis slapen. Plaats zat.’ Die nacht droomde Nadja dat zij een duif vasthield en in zijn oor fluisterde. Toen de brandstapel flink was opgelaaid, wierp zij hem in de vlammen.