#153- Duifje De duif fluisterde in haar oor, zijn snavel raakte haar warme wang terwijl zijn grijze veren tegen haar gezicht kriebelden. ‘Doe niet zo dol, duif, ik ben een mens,’ zei ze niet onaardig maar verre van vriendelijk. ‘Ik kus met mijn lippen jouw puntige snaveltje toch ook niet? Waar zitten jouw oren trouwens?’ De duif was diep teleurgesteld en keek opzij. ‘Ik heet dan wel Duifje maar dat betekent niet dat ik er een ben,’ zei ze zachtjes,’ ik heb geen pootjes zoals jij, ik bak mijn eieren en jij zit erop.’ De duif koerde flink geïrriteerd en nu keek zij opzij. ‘Het wordt niks tussen ons.’ Ze stond op van het bankje en liep naar de tram. De duif mengde zich verontwaardigd tussen zijn duivenvriendjes op de Dam, heftig knikkend met zijn duivenhoofdje. ‘Ik versta je echt niet!’ schreeuwde ze na.