#153 Een uur in de wind

De duif fluisterde in haar oor. Ze hoorde het niet echt. Haar concentratie ging uit naar de onwelriekende duivenadem, die rook naar een wasmand vol zweterige, ouwe sportsokken. Ze probeerde haar hoofd zo ver mogelijk weg te draaien, om veel frisse lucht op te kunnen snuiven. Maar de oude duif bleef hardnekkig naar haar toe buigen. Koppig bleef hij zitten. Hij schudde zijn uitdunnende verenpak nog eens op, en zette de ene poot -voor de vijfde keer- weer naast de andere, zijn gewicht elke keer verplaatsend. "Nou zeg. Jij ruikt ook niet bepaald naar viooltjes hoor! Jij... stinkzwam!" Koerde hij geirriteerd. Hij schudde zijn kop quasi boos heen en neer, terwijl hij haar serieus aan probeerde te kijken. Zijn te kleine kop leek net een jojo op een springveer, vastgetapet op een te grote roze ballon, hier en daar beplakt met toefjes veren. Deze komische aanblik was haar teveel en ze schaterde het uit. Door haar luide gebalk ging het licht aan in de keuken. De boerin kwam poolshoogte nemen. Met een emmer warm water, sloop ze naar de ezelin en de duif, en goot de emmer over hen heen leeg. "Zo, nú zijn jullie schoon, stel ouwe zemelaars!" NB spelvauten eruit :-) Dank!