De duif fluisterde in haar oor. De oude freule lacht en knipoogt naar de duif, zachtjes strijkt ze met haar bruine gerimpelde hand over zijn rug. Als je goed kijkt, lijkt het net of de duif ook naar haar knipoogt. Freule Eulalie Nimwegen van Schwirl verstaat de taal der dieren. Als klein meisje brachten haar ouders haar naar allerlei specialisten. Ze waren bang dat hun dochter iets zou mankeren. Vrolijk als ze was, vertelde ze haar ouders voor het slapen gaan wat de dieren haar gezegd hadden die dag. De papagaai, de labrador, zelfs de kippen en het paard vertelden haar van alles. Eulalie genoot. Na een lange speurtocht tot zelfs in Zuid-Afrika, legden haar ouders zich erbij neer. Het was zo en niet anders. Eulalie was hen lief, maar wel heel bijzonder. Ze leerden er niet meer bang voor te zijn en deden er hun voordeel mee. Zo zei hun Pruisische hengst op een dag, dat er ’s avonds onweer zou komen en de stal zou afbranden. De familie nam maatregelen en voorkwam een groot onheil. Eulalie aait met haar andere hand de poes Penepolos en hoort haar zeggen: ‘Ga door, je hand is zo lekker daar!’