Opdracht #153 : De troostende tortelduif.

Ha, @Sarina, we kennen elkaar nog niet. Moet er geen 't' achter alsjeblieft? 'Vertoefde ze in zichzelf', 'hief haar hoofd', 'afspieden', 'haar hoofd een hele tijd had gelegen', persoonlijk vind ik het nogal 'gedragen'. Hoeren tippelen volgens mij, duiven trippelen wellicht? Je interpunctie rammelt in de laatste alinea. 'Moeders gaan, maar sterven niet', een prachtige conclusie.

Sarina, ik heb je nog niet eerder gelezen. Zoals Mili hierboven aangeeft: verbeteringen zijn er altijd natuurlijk. Mooie aanwijzingen volgens mij. Je laatste zin ga ik onthouden, wat een prachtige troost!

Sarina, ik ben het met bovenstaande reacties eens maar moet wel erbijzeggen dat ik het een mooie invulling van de opdracht vind. :thumbsup:

Mooi sfeervol stukje, het leest als een klein stukje uit een groter geheel. Het maakt me nieuwsgierig naar de rest :-)

Sarina, ... ik ben onder de indruk van je verhaal. Aanvankelijk dacht ik met een non te doen te hebben; arme ziel dacht ik. Al gauw werd het duidelijk. Wat een geweldige duif zette je daar neer. Overigens; welkom Sarina.

Een mooi verhaal met een slotzin om stil van te worden. En goed dat je de aanwijzingen van Mill verwerkt hebt, het maakt je verhaal sterker.

Mili, Marie, Nancy, AngelaMarina, Riny, Elisabeth, Ik ben lid geworden om te leren. En moet eerlijk zijn, dat ik de kritiek even moest laten bezinken. Trippelen en tippelen : dat deed me glimlachen, omdat het me aan de leraar Nederlands herinnerde, bijna 40 jaar geleden. Alsjeblieft is het correcte Nederlandse woord. Alsjeblief wordt waarschijnlijk meer een Vlaanderen gebruikt en informeel, doch een beleefde aandrang, ter ondersteuning van een verzoek en eerder in gesproken dan geschreven taal. (maar de duif zei het en schreef het niet) Beschaafd, maar Zuid-Nederlands. Wordt zeker niet gebruikt in handelscorrespondentie. Met de interpunctie heb ik inderdaad gerommeld. En ik moet toegeven, dat de grammaticaregels me met de jaren vervaagd zijn. Ik neem ze wel terug op, stap voor stap. Wat de zwaar geladen woordenschat betreft .... Wanneer iemand zich verliest in verdriet, dan is dat ook zwaar geladen. Dan blijf je niet in jezelf gekeerd, dan vertoef je in die toestand. Vertoeven geeft voor mij aan : vrijwillig verblijven. En geloof me, dat bestaat. Mijn verhaal is gebaseerd op mijn vader en dat is een stukje van zijn leven dat bijna 7 jaar geduurd heeft. Sommige mensen zouden zeggen "wentelen in eigen verdriet", maar op dat moment lééf je verdriet of het verdriet lééft jou leven. Spieden had voor mij de betekenis van stiekem kijken. Met SPieden en geSProken als herhaalde letters en de "ie" klank die pijnlijker klinkt (dan het "zoeken" dat ik in de plaats gezet heb.) samen in de alinea. Het hoofd had gelegen. Passief. Zij had haar hoofd gelegd, bedoelde ik niet. Net als heel haar lichaam, verzwakt, uitgeput, en bijna dierlijk "op en ten einde". Ze hief haar hoofd (één trage beweging) en dan pas traag haar ogen open, rood gezwollen en nog doorweekt van tranen. Traag, energieloos. Alles deed pijn, alsof haar hart eruit was gerukt. Maar dat was er nog, want dat was als één verkrampte spier die maar niet wou genezen. .... Ik heb ondertussen het stukje herlezen en herlezen. Het lijkt me inderdaad een stuk beter, maar lang nog niet perfect. Het is een stukje geworden dat in mijn ogen door iedereen kan geschreven worden. Ik vind er de rauwheid van de gevoelens niet meer in. Natuurlijk zou ik zo geen heel boek schrijven, dat leest niemand. Maar in deze 200 woorden, vind ik mijn ziel niet meer terug. Het doet me niets. En dan vraag ik me af : wat moet ik hiermee nu mee ? Hoe ga je hiermee om ? Als les, heb ik het wel begrepen. Maar het lijkt me zoals tussen de lijntjes kleuren. Het is een creatie, maar voelt niet creatief. Misschien zou dit wel een onderwerp op zich kunnen zijn. Creatief, of op zeker spelen. Ik merk wel dat mijn stukje ook niet zoveel reacties krijgt. Dat hoeft voor mij ook niet. Grappig is nu eenmaal leuker. Ik ben blij met jullie opmerkingen. En blijf werken aan mijn taal en verhaal. Maar hoe ga ik om met mijn ziel ? Welke les leer ik hieruit ? Een heleboel om over na te denken. Dank jullie. Misschien is dat wel een doel op zich bij schrijven online. Sarina

Ha Sarina, Jouw bijdrage is rijk aan symboliek. En de plaats waar je je verhaal situeert spreekt tot mijn verbeelding. Ik weet niet of je weet dat de duif in veel culturen symbool staat voor ziel. En adem, levensgeest. Als ik je verhaal lees met deze symboliek in mijn achterhoofd vind ik het ontroerend om te lezen. Bezield, met een hervonden gevoel van bezieling, verlaat de hoofdpersoon het kerkhof. Met dank aan de duif :!:

Ik vind dat je je tekst alleen aan moet passen als je er zelf achter staat. Niet iedereen leest de tekst zoals jij het bedoeld hebt en dat is niet altijd erg. Leg uit wat je bedoelde en mensen komen misschien met andere suggesties waar je wel iets mee kunt. Weinig reacties is niet altijd het gevolg van een minder stuk. Af en toe zie je een hausse aan stukjes en lees je niet alles of kom je er niet aan toe te reageren. Ik hoop dat je plezier beleeft aan het schrijven en je niet laat ontmoedigen door welgemeende suggesties.

Nogmaals dank voor alle reacties. Ik neem ze stuk voor stuk mee in mijn groeiproces. Nog even meegeven dat "Moeders gaan, maar sterven niet" uit een afscheidstekst komt. Een tekst die wij vonden in de portemonnee (geldbeugel) van mijn moeder na haar dood. De auteur kennen we niet, maar ik geef het graag mee. Het gaat als volgt : Moeders gaan, maan sterven niet. Ze leven om te geven. Zolang men moeders kinderen ziet, zolang zal moeder leven. En mijn moeder was een fantastische vrouw, dus ik zal wel een behoorlijke "eigendunk" met me meedragen ;-) Haar gave : ze hield van mensen. Dààr ben ik fier op. En mijn vader is de "wunderbare Clown". Je kan van mij dus nog wat verwachten, met een lach of een traan, of beide.

Hoi Sarina, wat een bijzonder mooi verhaal heb jij hier neergezet! Ik ben ontroerd! Ik vind het ook heel bijzonder zoals je in #7 reageert op de feedback en je reflecties weergeeft. Chapeau! En wat de feedback betreft ben ik het helemaal eens met i-Kat in #9; weet dat reacties soms wel en soms niet worden gegeven, zo ga ik er zelf ook mee om. Niet reageren betekent niet automatisch een oordeel, eerder gaat het om tijd of keuzes maken. En het belangrijkste; jij bepaalt wat er met jouw tekst gebeurt, dus alleen aanpassen als je vindt dat een reactie volgens jou zinnig is!

Ten eerste: Welkom! :) Ten tweede inhoudelijk op jouw invulling: (Dat is m.i. de reden waarom je meedoet om te kijken hoe andere lezers, die toevallig ook nog schrijven, jouw verhaal beleven.) Je gebruikt de witte duif als een mooie symboliek in het verhaal. Ik proef het verdriet van de HP en zie de duif als realiteit: het leven gaat door. :thumbsup: Verdriet is er in alle soorten en maten. Het verdriet van de HP komt mij,door het woordgebruik , als erg zwaarmoedig over. Dat is de keuze van jou als schrijver hoe je het wilt weergeven. De lezer voegt eigen ervaringen/ herinneringen aan het beeld toe. Dit is iets waar je als schrijver geen invloed op hebt. Dat moet je accepteren. Zo is vorige week mijn vader overleden maar omdat ik helemaal niet zwaarmoedig in mijn verdriet sta zoals de HP kan ik niet met haar meeleven. Een andere lezer wellicht weer wel. Tot slot feedback: Schrijf niet voor een ander, dat haalt idd de ziel eruit maar neem alle feedback tot je en beslis zelf wat ermee moet gebeuren. Wat maakt het verhaal beter? Je eigen stijl ontdekken is belangrijk en dan kan het nog zo zijn dat bepaalde lezers je stijl niet mooi vinden. Juist hier kan je wat uitproberen. Het wordt altijd gewaardeerd maar niet altijd mooi gevonden. Dat blijft natuurlijk een persoonlijke mening. Ik hoop dat je hier iets aan hebt en ik wens je veel succes maar vooral veel plezier met het leerproces en het schrijven. ps. Mijn ervaring is dat hoe meer je feedback geeft op andere invullingen hoe meer je gelezen en er gereageerd wordt. Het is een leerzame investering. ;) Compliment voor je openheid want dat heeft mij weer aan het denken gezet en geresulteerd in deze uitgebreide reactie. :thumbsup:

@ Marietje, Dank je voor je feed back. Mijn innige deelneming bij het overlijden van je vader. Het is een zwaarmoedig stukje, en dat zal het blijven. De duif heeft haar werk gedaan ;-) Ik moet mezelf ook wat "ontdekken" en een plaatsje vinden in deze groep. Dank je voor je bemoedigende woorden.