Mili, Marie, Nancy, AngelaMarina, Riny, Elisabeth, Ik ben lid geworden om te leren. En moet eerlijk zijn, dat ik de kritiek even moest laten bezinken. Trippelen en tippelen : dat deed me glimlachen, omdat het me aan de leraar Nederlands herinnerde, bijna 40 jaar geleden. Alsjeblieft is het correcte Nederlandse woord. Alsjeblief wordt waarschijnlijk meer een Vlaanderen gebruikt en informeel, doch een beleefde aandrang, ter ondersteuning van een verzoek en eerder in gesproken dan geschreven taal. (maar de duif zei het en schreef het niet) Beschaafd, maar Zuid-Nederlands. Wordt zeker niet gebruikt in handelscorrespondentie. Met de interpunctie heb ik inderdaad gerommeld. En ik moet toegeven, dat de grammaticaregels me met de jaren vervaagd zijn. Ik neem ze wel terug op, stap voor stap. Wat de zwaar geladen woordenschat betreft .... Wanneer iemand zich verliest in verdriet, dan is dat ook zwaar geladen. Dan blijf je niet in jezelf gekeerd, dan vertoef je in die toestand. Vertoeven geeft voor mij aan : vrijwillig verblijven. En geloof me, dat bestaat. Mijn verhaal is gebaseerd op mijn vader en dat is een stukje van zijn leven dat bijna 7 jaar geduurd heeft. Sommige mensen zouden zeggen "wentelen in eigen verdriet", maar op dat moment lééf je verdriet of het verdriet lééft jou leven. Spieden had voor mij de betekenis van stiekem kijken. Met SPieden en geSProken als herhaalde letters en de "ie" klank die pijnlijker klinkt (dan het "zoeken" dat ik in de plaats gezet heb.) samen in de alinea. Het hoofd had gelegen. Passief. Zij had haar hoofd gelegd, bedoelde ik niet. Net als heel haar lichaam, verzwakt, uitgeput, en bijna dierlijk "op en ten einde". Ze hief haar hoofd (één trage beweging) en dan pas traag haar ogen open, rood gezwollen en nog doorweekt van tranen. Traag, energieloos. Alles deed pijn, alsof haar hart eruit was gerukt. Maar dat was er nog, want dat was als één verkrampte spier die maar niet wou genezen. .... Ik heb ondertussen het stukje herlezen en herlezen. Het lijkt me inderdaad een stuk beter, maar lang nog niet perfect. Het is een stukje geworden dat in mijn ogen door iedereen kan geschreven worden. Ik vind er de rauwheid van de gevoelens niet meer in. Natuurlijk zou ik zo geen heel boek schrijven, dat leest niemand. Maar in deze 200 woorden, vind ik mijn ziel niet meer terug. Het doet me niets. En dan vraag ik me af : wat moet ik hiermee nu mee ? Hoe ga je hiermee om ? Als les, heb ik het wel begrepen. Maar het lijkt me zoals tussen de lijntjes kleuren. Het is een creatie, maar voelt niet creatief. Misschien zou dit wel een onderwerp op zich kunnen zijn. Creatief, of op zeker spelen. Ik merk wel dat mijn stukje ook niet zoveel reacties krijgt. Dat hoeft voor mij ook niet. Grappig is nu eenmaal leuker. Ik ben blij met jullie opmerkingen. En blijf werken aan mijn taal en verhaal. Maar hoe ga ik om met mijn ziel ? Welke les leer ik hieruit ? Een heleboel om over na te denken. Dank jullie. Misschien is dat wel een doel op zich bij schrijven online. Sarina

Nogmaals dank voor alle reacties. Ik neem ze stuk voor stuk mee in mijn groeiproces. Nog even meegeven dat "Moeders gaan, maar sterven niet" uit een afscheidstekst komt. Een tekst die wij vonden in de portemonnee (geldbeugel) van mijn moeder na haar dood. De auteur kennen we niet, maar ik geef het graag mee. Het gaat als volgt : Moeders gaan, maan sterven niet. Ze leven om te geven. Zolang men moeders kinderen ziet, zolang zal moeder leven. En mijn moeder was een fantastische vrouw, dus ik zal wel een behoorlijke "eigendunk" met me meedragen ;-) Haar gave : ze hield van mensen. Dààr ben ik fier op. En mijn vader is de "wunderbare Clown". Je kan van mij dus nog wat verwachten, met een lach of een traan, of beide.

@ Marietje, Dank je voor je feed back. Mijn innige deelneming bij het overlijden van je vader. Het is een zwaarmoedig stukje, en dat zal het blijven. De duif heeft haar werk gedaan ;-) Ik moet mezelf ook wat "ontdekken" en een plaatsje vinden in deze groep. Dank je voor je bemoedigende woorden.