wekelijske schrijfopdracht #153: de duif fluisterde De duif fluisterde in haar oor, maar dat was natuurlijk onzin, zoals die keer dat de olifant op schoot kwam zitten, of toen de mieren besloten de woonkamer te schilderen, wat nog een enorme bende gaf, behalve dan dat het niet waar was. Het kostte haar geen geringe moeite de aanvechting te bedwingen het beest met een ongenadige rotklap te verwijderen. “Vlieg op, smerige schijtlijster!” beet zij hem dus met haar handen stijf in haar zakken geklemd toe. Hij nam er geen notie van, haar toon stond hem niet aan en hoewel er een zekere waarheid in haar benaming school, wenste hij toch absoluut niet als lijster aangesproken te worden. Bovendien zag hij de neushoorn al naderen die zeker bereid zou zijn haar een lesje in nederigheid te leren. Toen ze haar vonden begreep geen mens wat de neushoorn haar aangedaan had. Geen mens begreep ook waarom ze zich maanden later plotseling losrukte en wegrende, juist toen ze haar op zo'n prachtig terras geïnstalleerd hadden, aan de rand van een plein vol toeristen, die zakjes zaad kochten en elkaar fotografeerden met handen en hoofden vol duiven. Ze wierp zich op de grond, strekte smekend haar armen. “Ik had moeten luisteren.”