“Kom hier, het zit helemaal scheef!”. Teder strikt ze zijn stropdas opnieuw en geeft hem een kus in zijn hals. Vandaag zijn ze 25 jaar getrouwd en aangenaam geroezemoes klinkt beneden in de woonkeuken. “Mila heeft zelfs de paarden een corsage gegeven” zegt hij en ze kijken beiden glimlachend uit het grote raam de weilanden in. “Laten we naar beneden gaan. Wil je dat ik je de trap afdraag?” zegt hij met een ondeugende grijns. Met haar vijftig kilo is dat geen enkel probleem dus ze loopt achteruit, neemt een aanloop en springt in zijn armen. Schaterend draagt hij haar de trap af. Familieleden zetten spontaan een felicitatielied in. Mila kijkt na het zingen uit het raam en merkt op dat de paarden onrustig zijn. Ze kijkt naar haar zwarte merrie en krijgt nog altijd vlinders in haar buik van de schoonheid van het beest. Ze loopt naar buiten om te achterhalen wat er aan de hand kan zijn. De merrie loopt naar haar toe alsof ze steun zoekt. Ze duwt haar warme neus tegen haar buik. Mila loopt verder het weiland in met de stoet paarden in haar kielzog. Als ze een harde schreeuw geeft stuiven de paarden weg en komen haar familieleden op haar afrennen. ‘Mila, wat is er aan de hand?’ schreeuwt haar vader. Als de familieleden bij haar zijn staren ze met ongeloof naar de vreemde vondst in het korenveld totdat ze een zoemend geluid boven zich horen. Een drone cirkelt boven hun hoofden. ‘Ik bel de politie!’ roept vader. ‘Nee, wacht even!’ zegt Mila, ‘Ik kijk eerst even op Internet wat er aan de hand kan zijn, ik zag van de week iets voorbij komen op SOL en ik denk dat ik het antwoord wel kan vinden!’