Ik bezit een database vol exen. Verkregen vanaf het moment dat ik besloot te oud te zijn om alleen verder te gaan. Ik meldde me aan op diverse datingsites en sindsdien kan het mij niet beter vergaan. Er zijn namelijk dingen die ik gedaan wil hebben, dingen die ik zelf niet kan. Of beter gezegd, niet wil. Ik ben immers niet degene aan wie het slot en grendel toebehoort. Ik kies, niet naar willekeur maar de systematiek kan mij verraden, en stuur naargelang wie ik verkies een kort schrijven waarin ik kwijn over het vertrokken verleden en nooit voltrokken toekomst. Hint subtiel naar liever ontdane acties die de helft van ons krampachtig tracht te vergeten. Maar de foto’s zijn nog in mijn bezit. Schuld en schaamte, hoe gemakkelijk deze emoties dwingen tot het in stand houden van een voorgelogen zelfbeeld. En ik floreer. Rijkelijk. De opdrachten die ik verzin zijn onuitvoerbaar in perfectie. Bij voldoening beloon ik gul. Ik schrap ze uit mijn systeem, laat ze los. Mijn nachtvlinders. Bij falen, vertrouw ik op gerechtigheid. Want uiteindelijk zijn ze allemaal schuldig. Maar haar heb ik overschat. Mijn nachtvlinder bleek een heldere geest. Ik vraag niet veel, geen bewijs, enkel toewijding in een schokkend nieuwsbericht op mijn online tijdlijn. En zij stuurde mij een krant. Het artikel rood omcirkeld. Een man, mijn ding dat gedaan moest worden, geblinddoekt in een graanveld. Iedereen stond voor een raadsel. De oplossingen in al hun absurditeit aannemelijk. En ik? Alleen ik weet wat te doen. Ik wis mijn systeem en bid tot de dag dat zij mij vindt. Mijn nachtvlinder. Mijn heldere geest.