De Professor sprong door de scheur, en bevond zichzelf in het levende vliegschip van de Magister. De muren bewogen als de binnenkant van een slokdarm, glibberig en vochtig. Niet goed voor zijn dure smoking. Tegenover hem knipperde een tranend menselijk oog dat de muur bedekte. Het had wimpers. In het midden van de ruimte stonden twee Golems, vervaardigd uit alles dat voor handen was: schroot, vlees, vuilnis… De Professor liet ze van binnenuit exploderen met zijn Spreuk van het Noodlot. Hij beschermde zichzelf voor alle rondvliegende troep door een fluorescent groene beschermende sfeer op te werpen. Zuchtend en hoofdschuddend kwam de Magister de ruimte binnengelopen. Hij had zich verkleed als een oud dametje. Hij was de meester der vermommingen. “En nu ga je me zeker koud maken?” Zei hij. “Je hebt de president van de Magische Adviesraad gedood. Denk maar niet ik je nu nog laat gaan.” Zei de Professor. “Hoe voorspelbaar. Simsalabim.” Met het uitspreken van die spreuk vormde zich een gat onder de voeten van de professor. Hij werd uit het schip gezogen, wat in slow-motion leek te gebeuren. Hij had nog net genoeg tijd om zijn onzichtbare lasso tevoorschijn te toveren. De Magister werd meegetrokken. De Professor zou niet alleen sterven. Dat had hij beloofd. Samen vielen ze ter aarde, wild ronddraaiend. Zo moest Juliane Koepcke zich hebben gevoeld. De Professor liet de lasso weer verdwijnen. Op dat moment, slaakte de Magister nog een “Simsalabim” die een groteske, vlezige vaginale opening in de blauwe zomerlucht deed verschijnen. Een reusachtige hand perste zich een weg door de opening, en snaaide de Magister uit zijn vrije val. De professor kon nog net zien hoe de Magister schaterlachend door de opening werd getrokken. Hij had gefaald. Hij toverde een blinddoek voor zijn ogen, zodat hij het korenveld niet zag naderen…