Café de Halve Maan was omgedoopt in de Bubbel Club. Ik was er al een tijd niet meer geweest en stapte binnen. In het bruisende schuim van lachende pratende en dansende mensen zat een man met een mager doodshoofd alleen. Aan zijn veel te ruime leren zwarte jas die hij ondanks de hitte aanhield en de zwarte bol aan zijn voeten zag ik dat hij op de motor was. Door zijn stilte aangetrokken stapte ik op hem af. Harry Davids heette hij en nee het was geen grap. Tot mijn verbazing bleek hij veel spraakzamer dan gedacht. Binnen vijf minuten werd ik uitgenodigd om die avond in zijn caravan door te brengen in een dorp in de buurt. “Waar? Weidewiel? Nee zeg, daar wil ik nog niet dood gevonden worden.” “En bovendien heb je volgens mij al aardig wat op”. Heel wat Duvels en rosétjes later stapte ik achter op de motor. Een extra helm had hij niet. Het was stil op de weg. Wat ander verkeer betreft althans. Het wegdek glansde mat. Er hoefde maar één olievlekje te liggen en…De paar zinnen conversatie die ik probeerde werden met een gegrom beantwoord. Ik kon hem wel verstaan, hij mij niet. Gek genoeg verstond hij wel dat ik uitdagend vroeg of hij niet harder kon. “Hoe ik het in mijn hoofd haalde!” “200 Met iemand achter op zonder helm…!” In Weidewiel aangekomen zag ik dat hij nog steeds boos was. Het was zo verontrustend stil dat ik bang was gehoorschade door de motor opgelopen te hebben. Harry gebaarde me een bepaald pad op te lopen. Door het scherpe gekners van de kiezelstenen werd ik gerustgesteld. Aan het eind van het pad gingen we aan de slootkant zitten. Tussen de bomen door scheen een straal van de maan op het wateroppervlak. Na een paar minuten stilte sprongen opeens, in de lichtvlek van de volle maan, honderden zilver glinsterende visjes uit het water op. In en uit het water, alsmaar door als bezetenen.