Maanmeisje Ze zuchtte diep terwijl ze naar haar grote opaal kleurige hanger keek. De maan leek het licht te reflecteren, haar mooie gezicht met grijs blauwe ogen en glanzend zacht blonde haar maakten haar tot het maan meisje dat ze zo graag wilde zijn. Yuna was altijd al anders dan anderen geweest. Haarscherp voelde ze alle stemmingen van anderen aan, al toen ze een kind was. In een harde wereld, leed haar ziel schipbreuk en niemand die haar begreep. Altijd zocht ze naar schoonheid en harmonie, bij de maan vond ze vriendschap voor het leven. Als iedereen sliep, sloop ze naar buiten, slechts gekleed in een flinterdunne zijde jurk en ging in de lotus houding zitten met haar volmaakte gezichtje geheven naar het maanlicht. Zo stroomde alle belemmeringen uit haar weg en ging ze weer vol vertrouwen naar bed. Maar ergens in de pubertijd raakte ze deze vriendschap kwijt, ze wilde meedoen met het normale leven en stortte zicht met volle overgave in alles wat een puberleven met zich meebrengt: vriendschappen, liefdesverdriet en het experimenteren met drank en drugs. Verder en verder dreef ze af, van het maanmeisje dat ze eens was…… Haar stemmingen werden steeds grilliger en de wereld trok steeds meer aan haar, de kern van haar wezen vergetend, gooide ze zich vooruit in het leven. Melancholiek, vol heimwee naar een bestemming die ze ooit had gekend. Kwijt raakte ze alles, inclusief zichzelf, diagnoses volgden in grote variëteit…Opnames in kille instellingen, huizen vol pijn. Maar op een nacht met de volle maan, keek ze schichtig omhoog en herinnerde zich het meisje dat ze ooit was. Ze liep naar de grote tuin en hief haar volmaakte gezicht naar het glanzend zachte licht. Nooit is ze meer terug gekeerd en vliegt met vleugels van liefde door de nacht.