Lid sinds

7 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#150– De volle maan

10 juli 2017 - 13:42
Wolvin De maat is vol. Ik kan niet meer. Ik kan nu alleen nog huilen. Als een wolvin huil ik naar de volle maan, diepe oerkreten van pijn en verdriet doorboren de nacht. Het is niet gelukt. Het is alweer niet gelukt. Ook deze man kan mijn nestje niet beschermen. Ik zal hem verlaten. Het is me niet gelukt om een goede vader te vinden voor mijn drie kinderen. Hun eigen vader is al lang geleden vertrokken naar andere jachtvelden en ik bleef alleen met ze. Ik kon het aan, ik ben sterk en eigenwijs, geboren toen de zon in Steenbok stond, net als mijn dochter. Maar ik wilde nooit solitair leven, ik wilde een maatje, een mannetje, dat mij en de kinderen aankon, die mij zou beminnen en de kinderen beschermen. De twee zoons van mij zijn Kreeftjes. Hun pantser wordt steeds harder naarmate ze groeien, maar daarbinnen blijven het zachte wezentjes. Ik weet dat. Ik voel ze. Wij maken elkaar compleet zo, wij met ons viertjes. Het zal zo moeten blijven dan. Want voor mij is het te laat. En de kinderen, het zijn geen kinderen meer… Ze zullen straks hun eigen nestjes krijgen. En ik … ik blijf alleen achter, een oude gewonde wolvin, die nu nog alleen maar de kracht heeft om heel luid naar de maan te huilen. Ema Sindelarova Rheden, in de nacht van 9 juli 2017

Lid sinds

7 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
10 juli 2017 - 14:09
Wat een mooi verhaal, ik heb je nog niet eerder gelezen. 'Maar daarbinnen blijven het zachte wezentjes' vind ik een heel aandoenlijke zin, het raakte me, goed gevonden! Benieuwd naar je volgende inzending.

Lid sinds

7 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
10 juli 2017 - 14:12
Dank je, i-Kat. Dat klopt, je hebt mij nog niet eerder gelezen (:-) Ik doe mee met de UKV op Facebook sinds kort, maar daarvoor was ik gefocust op mijn eerste manuscript. Nu klaar, dus ik leef me nu hier een beetje uit. We eng hoor...

Lid sinds

7 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
10 juli 2017 - 14:15
Ema wat een mooi en gevoelig verhaal. 'Oude gewonden wolvin' moet 'gewonde' zijn. Typefoutje. Leuk je hier te lezen. Ben benieuwd naar de volgende. :thumbsup:

Lid sinds

7 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
10 juli 2017 - 15:15
Hallo Nancy, leuk om wat 'bekenden'tegen te komen! Dankjewel voor je correctie, natuurlijk... een typefoutje idd. Kan bij mij ook anders hoor... een echte taalfout. Het blijft toch een vreemde taal voor mij.

Lid sinds

11 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
10 juli 2017 - 16:44
Hallo Ema, ... wat een prachtige wolvin heb je daar neergezet. Wat een heerlijke wezentjes die kreeftjes van jou - zacht van binnen, en je dochter een Steenbok, ja ja evenals haar moeder. Goed bijelkaar gebracht. Veel plezier met schrijven of het nu fictie of non-fictie is. De maan heeft het goed met haar voor. Hij straalde vertrouwen uit!

Lid sinds

13 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
10 juli 2017 - 19:49
@Ema, fictie of non-fictie, ik herken deze wolvin ... De diepe oerkreten van pijn en verdriet, wij wolvinnen weten zo goed hoe ze voelen. Hoe ze de nacht doorboren. Maar toch ook, hoe bevrijdend! :{}

Lid sinds

7 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
11 juli 2017 - 13:17
Hallo Riny en Elyse, bedankt voor jullie reacties, fictie en non-fictie mixen vind ik heel boeiend... Mooi die herkenning, dat is een cadeautje voor mij.

Lid sinds

16 jaar 5 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
11 juli 2017 - 19:34
Dag Ema, Het huilen naar de maan zal zeker een positieve invloed hebben op het verdere leven van deze wolvin. Ik lees dat de welpen bijna volwassen zijn en dat ze bang is om met een leeg nest achter te blijven. Ik durf er om te wedden dat er straks voldoende welpjes om haar heen zullen dartelen zodat ze haar poten vol zal hebben. De energie van Kreeft is zo vruchtbaar! :o Graag gelezen en als ex-lerares in de mooie leer van de astrologie in dubbele mate.