#150– De volle maan

Wolvin De maat is vol. Ik kan niet meer. Ik kan nu alleen nog huilen. Als een wolvin huil ik naar de volle maan, diepe oerkreten van pijn en verdriet doorboren de nacht. Het is niet gelukt. Het is alweer niet gelukt. Ook deze man kan mijn nestje niet beschermen. Ik zal hem verlaten. Het is me niet gelukt om een goede vader te vinden voor mijn drie kinderen. Hun eigen vader is al lang geleden vertrokken naar andere jachtvelden en ik bleef alleen met ze. Ik kon het aan, ik ben sterk en eigenwijs, geboren toen de zon in Steenbok stond, net als mijn dochter. Maar ik wilde nooit solitair leven, ik wilde een maatje, een mannetje, dat mij en de kinderen aankon, die mij zou beminnen en de kinderen beschermen. De twee zoons van mij zijn Kreeftjes. Hun pantser wordt steeds harder naarmate ze groeien, maar daarbinnen blijven het zachte wezentjes. Ik weet dat. Ik voel ze. Wij maken elkaar compleet zo, wij met ons viertjes. Het zal zo moeten blijven dan. Want voor mij is het te laat. En de kinderen, het zijn geen kinderen meer… Ze zullen straks hun eigen nestjes krijgen. En ik … ik blijf alleen achter, een oude gewonde wolvin, die nu nog alleen maar de kracht heeft om heel luid naar de maan te huilen. Ema Sindelarova Rheden, in de nacht van 9 juli 2017