Mijn adem blaast zich in wolkjes een weg naar buiten en voegt zich voor mijn blik samen met de door het maanlicht beschenen honderden schapenwolkjes. Ik haal diep adem, laat de knisperende vrieslucht naar binnen stromen. Ik wil één worden met de magische hemel, haar absorberen. Ineens voel ik de aangename druk van een hand op mijn rug. Zijn warme adem in mijn nek. ‘Magisch hè?!’ fluistert hij me toe. Ik durf me niet te bewegen. Bang dat dit moment in het niets verdwijnt. Zijn hand glijdt verder om mijn middel. Subtiel, zodat de anderen het niet zien. We staan hier alsof we alleen op de wereld zijn. Wij alleen onder die immense, betoverende lucht. Ik voel een kriebel in mijn buik. Deze keer niet alleen van de kracht van de volle maan. Mijn benen voelen slap. Durf ik het aan dichter tegen hem aan te kruipen? Zijn greep verstevigt zich. Alsof hij me aanvoelt en zegt: ik ben hier. Langzaam ontspan ik. Geniet ik van zijn aanraking waar ik al maanden in stilte naar verlang. Zijn lippen voel ik in mijn haren. Ineens opent zich het wolkendek. De maan verlicht het landschap in een blauwbleek schijnsel. ‘Aaahhh, daar zijn jullie,’ hoor ik plotseling een opgetogen stem achter ons. Zijn hand laat mij los, alsof hij mij niet minutenlang vastgehouden heeft. Ik sta weer met beide voeten op de ijskoude grond. De betovering is verbroken. Maar als ik een uur later in mijn bed lig, voel ik nog steeds de kriebel in mijn buik. En hoop ik dat deze magische nacht een opstapje is naar meer.