#150 Ik kan geen volle maan meer zien

In het licht van de lamp die op de muur van de garage is bevestigd, lees ik een spannend verhaal in de tuin. Na een paar uur heb ik behoefte aan wat beweging en loop verder de tuin in. Ik kijk naar boven en de volle maan kijkt onschuldig terug. Er schoot me een volle maan van jaren geleden te binnen toen ik ook buiten zat te lezen. Die was niet zo onschuldig. Mijn man zat in de kamer en keek tv. ‘Kom je ook zo buiten?’ vroeg ik. ‘Ik wil je iets laten zien.’ ‘Over vijf minuten is de film afgelopen.’ ‘Oké.’ Nadat ik me had uitgekleed, ging ik op de ligstoel liggen. ‘Ja?’ klonk het even later. ‘Het is volle maan en dan komen de heksen tevoorschijn. Jouw heks ligt hier.’ ‘Lig je echt naakt?’ Ik grinnikte. ‘Verrassing, hè?’ In no time had hij zich ook uitgekleed. Helaas kon de ligstoel ons gewicht niet dragen en zakte door zijn poten. Mijn man had niets. Ik was zijn matras. Maar ik had een gebroken heup. Sinds die tijd was het gebeurd met het buitengebeuren. Ik kan geen volle maan meer zien.