Ze veegt het hoopje aarde weg. De deksel van de schoenendoos wordt zichtbaar en ze licht hem op. Het bleke licht schijnt op een natuurlijk verteringsproces van de chiwawa. Ze sluit de doos en twijfelt een moment om toch nog even aan zijn hartje te voelen. Haar beeld komt allang niet meer overeen met de werkelijkheid. Joep ligt al maanden in de tuin. Bij volle maan bekruipt haar altijd de angst dat zij hem toch nog levend zou hebben begraven. Dan krijgt ze een onbedwingbare drang om hem te zien. ‘Joep begon altijd precies om twaalf uur bij volle maan te janken,’ zei Rie. Het was één keer, hooguit twee keer voorgekomen dat hij reageerde op het vioolspel van de buurman, die altijd bij volle maan een uur achtereen speelde zolang hij er al woonde. Hij had in Auswitch gezeten. Op deze moment dachten de buren aan hem. Dat hij in Auswitch had gezeten. Karel, de neef van Rie kwam met een steen zo groot als de deksel van de schoenendoos. ‘Rie, voor Joep, je moet hem laten rusten, ‘ zei hij Dagen had hij aan de steen gewerkt, die hij tussen het afval van een grafsteenhouwer had gevonden. Emotioneel bewerkte hij met hamer en beitel en hier en daar met de slijptol de steen. “Zacht…, rust…, lieve Joep, af & blijf”. ‘Rie ik had het anders willen zeggen, maar dit is het.’ ‘Joep was ook zo anders, het hoort bij hem,’ zei Rie troostvol. Als op een bidprentje op haar knieën zit zij voor het graf van Joep en legt haar hand op de steen. De buurman zet een stuk van Beethoven in allegretto in. Ze voelt de steen trillen. De hemel lijkt te barsten en huilt dikke tranen. Felle lichtflitsen overtreffen het bleke licht. ‘Dag Joep.’