# 150 Onbekend maakt vreemde sprongen

Het gevloek van mijn vader en het gejammer van mijn moeder jagen me het huis uit. Wat een gedoe, al dat bijgeloof. Daar doe ik niet aan, en zeker niet als ik om tien voor twaalf ’s nachts zin heb in friet. Een bries doet me opkijken. Wolkenslierten glijden langs de nachtelijke hemel. Ze verbergen de maan, onthullen als een openvallende jurk telkens een ander stukje. Hoe zou ze zijn in haar naaktheid? Waarom sta ik er nu bij stil, een week na mijn achttiende verjaardag? De geur van frituurolie verdringt mijn gedachten. In een hoek van het pleintje flikkeren de neonlichten van ‘De nachtelijke friet.’ Geen kat staat er, ik loop sneller. Mijn verbazing is groot bij het half neergelaten rolluik. Ik klop erop en buig mijn rug opzij om iets te kunnen zien. 'Ben je nog open? Ik heb waanzinnig zin.’ Een metaalklank van een deur laat zich horen. ‘Saar, ben jij dat?’ Mijn honger maakt plaats voor lust. David. Vorige week heb ik hem ontmoet op mijn feestje. Gemakshalve heb ik mijn ouders in het ongewisse gelaten over onze nachtelijke activiteiten. Ik stap om het kraam heen, en bots tegen hem aan. Hij slaat zijn armen om me heen, zijn glimlach verwarmt me. ‘Bijna volle maan, Saar. Ben jij bijgelovig?’ Hij kijkt me aan, zijn ogen gloeien. ‘Nee. Jij?’ 'Nee hoor. Jij staat tenminste met beide voeten op de grond.’ Hij kust me, ik sla mijn armen rond zijn hals en verdiep de kus. Het wordt zwart in mijn hoofd. ‘Saar, heb je gedronken?’ Typisch moeder, als ik heb uitgeslapen. Dé manier om me uit mijn hum te brengen. Ik haal mijn schouders op. De smaak in mijn mond verdwijnt met een slok koffie. Vader verbergt zich achter de voorpagina van zijn krant. De letters bevriezen me. 'D. M., eigenaar van ‘De nachtelijke friet’, werd deze morgen dood aangetroffen bij zijn kraam. Naar de beten en klauwen in hals en nek te oordelen, is zijn dood het werk van het Creatuur. Blijf binnen bij volle maan.’ Het kopje komt rinkelend op de vloer terecht.