#150 Maanlicht

'Je kunt er veel over zeggen,' zei hij. 'Van alles,' beaamde ik. 'Doorgraven,' zei hij, tegen de man van wie alleen nog het hoofd en de schouders boven de rand van de kuil kwamen. 'Het ruikt altijd lekker; vers omgewoelde aarde,' zei ik, in een poging om van onderwerp te veranderen. 'Het doet me denken aan thuis, de boerderij. Aan het ploegen.' 'Alles ziet er altijd anders uit in dit licht,' zei hij. Ik zuchtte. Al had hij wel een punt. De gravende man oogde veel fletser dan twee uur geleden, toen we bij zonsondergang de kofferbak van de auto hadden geopend. Over de hoop aarde aan de zijkant van de kuil leek een blauwachtige gloed te liggen. 'Koud licht noem ik het altijd,' zei hij. Ik knikte en keek naar de man die gestaag verder groef. 'Zou jij willen sterven met volle maan?' Hij pulkte even aan zijn neus. 'Ach,' zei ik, 'maakt het wat uit?' 'Nou ja, het is toch volle maan. Het is toch anders.' 'En?' 'Dolende geesten.' Hij maakte een hoofdbeweging richting de man die nu even rustte en zijn gewicht liet rusten op het handvat van de steel. 'Je wilt liever dat ik het doe,' zei ik. Hij haalde zijn rechterschouder op en keek naar zijn afgetrapte schoenen terwijl hij kort knikte. 'Geen punt,' zei ik, 'maar dan gooi jij de kuil dicht.' Ik zal niet zeggen dat ik de echo van het schot nog hoor. Dat is iets voor boeken of films. Ik zal ook niet zeggen dat de blik in de ogen me blijft achtervolgen, want de man in de kuil stond met zijn rug naar me toe. Maar het maanlicht...het brandt sinds die nacht. Door de dikste muren voel ik het. Onder de dikste dekens. Steeds warmer, steeds heter.