Nog twee dagen genieten en dan begint de ellende weer. Lang geleden, toen ik nog jong en puur was, kwam een jaloerse heks mijn sprookje binnenwandelen. Ze had ergens goed de pee in, dat was duidelijk. Dat ze goed was in haar vak werd me snel duidelijk. Ze sprak een vloek over me uit en voilà, ik heb geen leven meer. In het begin viel het nog mee. Ik verloor wat haren hier en daar en mijn tanden veranderden van formaat. Mijn stem bleef nog gespaard waardoor ik, maar zeker ook mijn familie niet meteen in paniek raakte. Rond mijn vierde jaar brak de hel los. Bij iedere volle maan moet ik rennen voor mijn leven. Tegenwoordig zorg ik ervoor dat ik ver van mijn eigen omgeving ben. Door schade en schande wordt men wijs dus zoek ik mijn veiligheid aan de rand van de stad. Mijn transformatie valt daar het minst op en mijn naasten vertonen zich daar nooit. Helaas beland ik keer op keer in de gevangenis, wegens handelen in strijd met de openbare zeden. Ik kan ze geen ongelijk geven, het ziet er ook niet uit dat blote lijf. Nu sluip ik zodra het schemert naar dichtstbijzijnde kledingcontainer. Zodra de maan me weer te pakken heeft en ik volledig getransformeerd ben, trek ik aan wat voorhanden is en wandel de stad in. Hoewel ik er absoluut niet opval word ik misselijk van die gore mensenlucht. Ik wil ze verscheuren maar met dit gebit krijg ik nog geen pink afgeknaagd. Wist ik maar hoe de vloek kan worden opgeheven. Ik zou in dat geval ver wegblijven van deze beesten. Het leven van een 'weermens' gaat niet over rozen.