Er staat een vlierbes, een hazelaar, een meidoorn. Er staan twee dennenbomen, die ooit met kerst de woonkamer sierden. Er groeien braamstruiken. Er razen treinen. En achter het spoor staan Canadese populieren. In de zomer vormen ze een groene muur. In de winter zijn ze kaal en doen ze me denken aan kanker en dementie en diaree en urine die roodgekleurd is. Gelukkig is het nog zomer. Het regent. Maar dat is niet erg, want dat helpt tegen kanker en dementie en verdunt de rode kleur tot licht oranje, maar het maakt er de poep niet dikker op. Dat niet. Nu, achteraf, zou ik toch graag bedankt hebben voor de eer. Als je niet wakker wordt, hoef je ook niet naar bed te gaan, laat staan dat je de dag een beetje spannend in moet vullen. Zoiets, dacht ik, dan. Ik zou het graag gegund hebben aan een extra merel of een extra lijster. Dat wel, want ik zal niet zeggen dat het niet de moeite waard kan zijn. Van de andere kant als ik dan had mogen kiezen, had ik graag aan de stuurknuppel van een bommenwerper gezeten. Boven Dresden, of zo. Of dat ik lijfwacht zou zijn van Pol Pot, en achter hem door de jungle loop en twijfel over mijn functie met de kalashnikov op scherp. Soms is het leven best simpel, denk ik dan. En op zo’n moment hoor ik altijd die ‘Heil Hitler echo‘. Ach, de jeugd, de onschuld, denk ik dan. En dan voel ik altijd de neiging om iemand een kneepje in de wang te geven. Maar goed, vandaag ga ik gewoon lekker door met seriemoorden. Die blonde Duitse die gisteren zo geil naar me lachte en me vertelde dat de scheiding haar toch zwaar viel. Bloedgroep O positief. Wedden?