Ja zeggen tegen mijzelf zeggen is een slechte gewoonte van een geblokkeerde creatieveling. Zo, dat is eruit en ja jullie lezen het goed. Julia kan me de boom in. Het probleem met mijn brein is namelijk, dat de stopknop kapot is. Dat is de knop die de 'nee' uitdeelt. Zeg maar de dodemansknop zoals op een motorfiets. Als er gevaar dreigt, schade en letsel op de loer ligt en het apparaat niet meer onder controle te houden is, dan druk je op die knop. De boel valt dan gewoon stil. Die knop heb ik ook maar dan in mijn kop. Hij is weer stuk. Nu lopen de geheugenkamers vol, er kunnen geen nieuwe meer bij en oude verdrinken. De kronkels liggen in de knoop en wat eens grijze massa was is nu zwart. Dat allemaal omdat ik alleen maar ja kan zeggen tegen mijzelf. Ja, ik wil op alle fora mijn letters plakken. Ja, ik wil meedoen aan schrijfwedstrijden. Ja, het is weer woensdag, SOL-dag. Ja, ik wil overal op reageren. Ik wil maar mijn brein kan niet meer. De creabeakamer is overbelast, het brandalarm loeit en verstikkingsgevaar dreigt door de rookontwikkeling. Het enige dat ik nu nog kan doen is om van automatisch over te schakelen naar handmatig. De knoppen die mij toegang geven tot het wereldwijde web uitzetten en wachten tot de stopknop weer gemaakt is. Ik ga even 'under construction' en mezelf nee verkopen. Heel even.