Een tweede poging, herschreven zoals ik in #2 heb gemeld. Ik ren als een dolle door het doolhof van mijn twee hersenhelften, op zoek naar mijn creatieve geest. Mijn comfortzone heb ik afgezworen, maar daar moet wel iets voor in de plaats komen. Met een hoofd vol herinneringen, gedachten, ideeën en onderwerpen beland ik op een plek waar ik mijn hoop op vestig. Zal ik hier dan die knop kunnen vinden waar het om draait? De woorden ratelen uit mijn laptop. Na herlezen plaats ik het resultaat van de weekopdracht. Zo dat zit er op. Onmiddellijk na het indrukken van de entertoets komt onrust mijn grijze brein lastig vallen: Mijn eerste poging is mislukt en ik voel de teleurstelling in mij opkomen. Alsof ik nooit heb gehoord van show don’t tell. Hoe kan het bestaan? Ik wil toch mijn koers wijzigen, maar niet vergeten wat ik inmiddels geleerd heb? Mijn tocht door mijn doolhof heeft geen oplossing geboden. En ik heb nog wel zo’n goed idee. Onze logeerpartij in Irituya in Brazilië is een gebaar van creativiteit, zoals die bij ons niet gebruikelijk is. De mensen moeten zich behelpen in een land waar buiten de grote steden improviseren dagelijks noodzakelijk is. De verzengende hitte, grote afstanden en hobbelige toegangswegen dwingen de mensen om rustig te leven. Ze zien wel wat er op hen af komt. We gaan ervan uit dat wij bij Rosena zullen logeren. Bij onze aankomst valt op dat de huisjes van de gemeenschap klein en van hout zijn. Onze gastvrouw straalt wanneer wij ons begeven naar het enige stenen huisje op het terrein. Dus dit is hun huis, concluderen wij. Een huis waar je binnen kunt douchen en naar het toilet gaan. Een zucht van verlichting kan ik nog net binnenhouden. Later blijkt dat Rosena, met man en drie opgroeiende kinderen in een van de andere huisjes woont, te klein en te oncomfortabel om ons te herbergen. Enkele jaren later horen wij bij toeval, dat Rosena de bewoners van het stenen huis had gevraagd of ze de woning mocht ‘lenen’. De bewoners hoefden niet na te denken. Zij zouden op familiebezoek gaan. Deze creatieve gastvrijheid staat in ons hart gegrift. ============= Hier onder de in mijn ogen mislukte versie, waarbij het nee zeggen tegen creativiteit mijn blokkade niet heeft opgeheven. Met Rutger en schoondochter Lena gaan we in op een uitnodiging van Rosena, het zusje van Lena. Na een hobbelige, urenlange busreis, horen we: ’Hier moeten we er uit!' Na zonsondergang stappen we in volledige duisternis uit, bij een stilte die bijna hoorbaar is. We zien een adembenemende sterrenhemel. Kinderstemmen klinken vanaf een hoger gelegen ruimte. Afgaand op dat geluid, bereiken we een grote vlakte, omringd door een aantal houten huisjes. We zien niets. Wel wordt onze aandacht getrokken naar een, volop verlicht, wit stenen gebouwtje. Binnen wordt gezongen. Het is een gebedsruimte voor de bewoners, waarvan iedereen aangesloten is bij dezelfde evangelische gemeenschap. Deze geloofsovertuiging heeft een groot deel van Brazilië overspoeld. We bestijgen een smal pad en aan het eind wachten Rosena en haar man, met de kinderen. Gelukkig spreekt Rutger inmiddels Portugees, waardoor we constant over een privé tolk beschikken. Aan de ander kant van het veld gaan we een stenen huisje binnen. Een overdaad aan zoete gerechten staat binnen op de tafel uitgestald. Onze papillen worden blootgesteld aan onbekende smaken. De woonkeuken is voorzien van alles wat nodig is en er is één slaapkamer. In tegenstelling tot de andere huisjes zijn hier binnen een douche en toilet. Na de uitgebreide ontvangst blijkt dat we met 6 personen in dit huisje zullen verblijven. Rosena woont met man en kinderen in een van de houten huisjes, slechts één kamer en één slaapkamer voor ouders met 3 opgroeiende kinderen. Zij douchen buiten onder water uit een grote blauwe ton op het dak, verwarmd door de zon. Het toilet is eveneens buiten. Het is niet bepaald geschikt om gasten te herbergen. We horen dat het stenen huis van andere mensen is, die juist elders op familiebezoek zijn. Zij boden aan Rosena hun huis aan voor ons. Enkele jaren later, bij toeval, vertelt Lena dat Rosena de bewoners had gevraagd of ze de woning mocht ‘lenen’. Die hoefden niet na te denken. Zij zouden op familiebezoek gaan. Deze creatieve gastvrijheid staat in ons hart gegrift, met de vraag: ’Hoe zouden wij dat hier in Nederland regelen?’.