Lid sinds

11 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

# 149 - The Artist's Way

1 juli 2017 - 10:02
Onderwerp: The Artist’s Way ‘Nee tegen jezelf zeggen is een slechte gewoonte van een geblokkeerde creatieveling.’ Ja, ja, denkt Vera; hoe moet ik hier nu aan beginnen. Ik ben geblokkeerd en dan ook nog eens geen nee tegen mezelf mogen zeggen. Hoe moet ik dat nu vertellen; het lege vel trekt zijn blanco in een grijns. ‘Mamma, kom je ook tekenen?’ Minke heeft haar tekenblok al gepakt en scheurt een blad af. ‘Alsjeblieft mam en hier liggen de potloden, kunnen we er allebei makkelijk bij.’ Dat kan wel eens een idee zijn: tekenen in plaats van schrijven. Het is of er iets bij haar knapt; ze huivert. Met prikkende ogen pakt ze een zwart potlood en begint te krassen. Eerst langzaam dan meer en meer; er verschijnen twee boze monsterachtige gezichten die tegen elkaar grommen … Minke ziet hoe haar moeder aan het tekenen is: ‘Ben je zo boos, mamma?’ Vera schrikt, ze was Minke even vergeten. ‘Dat heb je goed gezien lieverd, maar nu niet meer, hoor. Zullen we bloemetjes tekenen voor de schrik?' Minke knikt en kijkt toch een beetje argwanend naar haar moeder. Ze nemen een nieuw blad. Minke pakt in haar ene hand een rood potlood en legt een groene al klaar. Begint dan ijverig te tekenen; ze zucht ervan. ‘Je was daarnet wel boos hè? en om het goed te maken gaan we nu bloemetjes tekenen, dan gaat de bozigheid weg, hè mam.’ ‘Zo is het precies, mijn Minkemoes.’ ‘Haha, Minkemoes; dat heb je nog nooit gezegd Minkemoes en jij bent een snoezepoes, leuk hè?' Langzamerhand komen bijna alle kleurpotloden aan bod en worden de tekenvellen gevuld met vrolijke bloemen. Als haar dochter ’s avonds zonder moeite in slaap is gevallen, komen bij Vera de tranen en schrijft ze als vanzelf een gedicht bij de eerste tekening. Ze heeft nu geen nee, tegen zichzelf gezegd en als het aan haar ligt?

Lid sinds

7 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
1 juli 2017 - 11:46
Vera en Minke, leuk dat je ze nog eens terug laat komen. En ik vind het mooi hoe ze onverwacht een weg vindt om haar blokkades los te laten. Ik ben benieuwd of ze dit pad verder gaat volgen. Met veel plezier gelezen!

Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
1 juli 2017 - 14:47
@Riny, apart deze zin: 'het lege vel trekt zijn blanco in een grijns.' Eerst dacht ik, wat veel namen om mee te beginnen. Tja, Vera, mamma, Minke. Maar ik dacht aan onze Tja, de schrijfTja. :D I.p.v. zou ik voluit schrijven; het staat niet mooi met die puntjes. En je plaatst een spatie vóór drie puntjes. ;) Van wie zijn de twee boze monsterachtige gezichten? Je houdt me in spanning. Je kunt situaties goed uitspinnen, zelf heb ik daar geen geduld voor. Het verlossende woord horen we vast nog?

Lid sinds

12 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
1 juli 2017 - 15:35
De frustaties houden Vera bezig, ze laat ze pas laat in de avond los. Zal het de liefde voor Minke zijn die haar tot schrijven brengt? In ieder geval laat ze het gaan. Of zou je dit een kunstenaarsafspraakje kunnen noemen zoals Julia Cameron dat noemt. Iets voor jezelf doen, wat je blij maakt, en de blokkade schijnt te verdwijnen als sneeuw voor de zon.

Lid sinds

8 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
1 juli 2017 - 16:39
Riny, wat heb je het gevoel van blokkade bij Vera mooi beschreven. En de oplossing door te tekenen (wees lief voor jezelf) en dan de mooie reactie van de dochter. Er spreekt veel warmte uit. Complimenten. Groet Connie

Lid sinds

7 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
1 juli 2017 - 19:28
Mooi Riny, echt mooi. De blokkade uiteindelijk toch doorbroken door de ontwapenende 'Minkepoes.' Erg genoten van je bijdrage :thumbsup:

Lid sinds

11 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
1 juli 2017 - 21:08
Marceline, ... dank voor je reactie. Ja, ze waren er opeens en ze kwamen ook nog een keer terug: Vera & Minke. Ze horen zo echt bij elkaar. Ik was er zelf beduusd van. Hoe het zich zal ontwikkelen ...?

Lid sinds

11 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
3 juli 2017 - 11:32
Mili, ...ja, grappig hé? - dat lege vel. Ik had eerst iets anders staan, dacht toen: nee, dat is een cliché. Plotseling zag ik dat het blad zich verkreukelde en kon ik mijn gang gaan. Je aanwijzingen heb ik inmiddels uitgevoerd. Die twee monsterachtige gezichten? Demonen in haar linker- en rechterhersenhelft. Migraine. Dank voor je meelevende reactie.

Lid sinds

11 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
1 juli 2017 - 21:29
Maddy, ... ja, Minke geeft haar goed geholpen. Ze wist met geen mogelijkheid hoe ze dat schriftelijk moest verwoorden. Tekenen, min of meer op voorstel van haar dochter bracht tijdelijk uitkomst. Door haar liefde voor Minke heeft ze haar schrijven - onder de tekening - toch tot een goed einde kunnen brengen. Dankzij Julia Cameron, op creatieve wijze. Dankjewel voor het lezen.

Lid sinds

11 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
1 juli 2017 - 21:32
Connie, ... fijn dat je de liefde tussen die twee voelde. Dank voor je complimenten, doet me goed.

Lid sinds

11 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
1 juli 2017 - 21:46
Blavatski, ... dank je wel. Een goede wisselwerking tussen die twee. Op die manier kun je veel tot een positief einde brengen. Ik ben er zelf nog verbaasd van want mijn hoofd zat/zit nog vol van goden en godinnen uit de Griekse Oudheid.

Lid sinds

11 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
4 juli 2017 - 17:28
@ allen, ... als reactie op de feedback van Mili, zet ik hier het gedicht dat Vera onder haar verhaal schreef. Krassen, krassen - kras Krassen, krassen, kras kras maar raak gooi het eruit gooi weg je frustratie, je boosheid, je woede, Laat het geen bezit van je nemen ... Ja, ja maar wat als je boosheid voelt noch woede? Krassen, krassen, kras toch maar krassen ... Krassen, krassen, kraine, geen woede, wel migraine ... De misselijkheid golft om je heen, je hoofd splijt in t w e e n een gedeelte wordt weggerukt een geopend gat die kop van jou. Je rechter oog drijft in een gloeiend bad de rest van je lichaam trilt en rilt van kou ... Dan moet je braken, braken, braak braak maar raak ... Braak het er maar uit, die misselijkheid die spanning ... braken, braken, braak ... Oh God, oh God oh gottegottegod, houd het dan nooit op. Niet denken nu, nergens aan denken ... Oh God ik kan niet meer ik ga kapot ...! Is dit woede, is dit onmacht, is dit verdriet ik weet het niet, ik weet het niet ... ik leef in het niks, ik voel niks, ik kan niks. Oh gottegod ik ga kapot, kapot, kapot ... Nee, nee dat wil ik niet, niet kapot !!! Geeuwen, geeuwen, gapen, laat me alsjeblieft slapen. Slapen, slapen slaap slaap, slaap, slaap ... Krassen krassen, kras hopelijk wordt het nooit meer zoals het vele jaren was krassen krassen, kras ... Ssst ... ssst ... ssst ... Het is over, het is voorbij.

Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
4 juli 2017 - 17:55
Prachtig Riny, hoe je hier een migraineaanval beschrijft. Het voelt heel doorleefd; dat oog in een gloeiend bad ... Heb het een keer meegemaakt. Was in een restaurant om een diner voor te proeven, ver van huis. Ik herinner me de verwoesting in mijn hoofd nu nog. Ik zal een schietgebedje doen dat de migraine verre van je blijft. (digibloemetje)

Lid sinds

8 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
5 juli 2017 - 8:52
@Riny ik weet hoe vernietigend migraine kan zijn, bij mijn zus vaak gezien. Zelf heb ik wel eens thunderclap hoofdpijn, ook alsof er een bom in mijn hoofd ontploft. Als Vera hier jouw eigen situatie verwoordt, dan heb je het meesterlijk beeldend neergezet. Heel knap, maar eigenlijk hoop ik dat Vera niet jij is. :thumbsup: voor jou en diepe buiging voor waar je ons in laat delen, Groet Connie

Lid sinds

11 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
4 juli 2017 - 23:45
@ Mili, ... dankjewel voor je reactie. Ja, ik heb heel wat migraine aanvallen doorleefd en overleefd. Karrevrachten medicijnen geslikt. Ik kon geen a ven een o meer onderscheiden. De menopauze bracht uitkomst. Goddank - kan ik nu zeggen. Het is fini. Door de schrijfopdracht werden de herinneringen weer helder. Dank voor je schietgebedje en je digibloemetje.

Lid sinds

11 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
5 juli 2017 - 0:08
@ Connie, ... ja, Connie ik ben 100% Vera en Minke is mijn dochter; nu al lang volwassen. Ik heb rampjaren gekend, maar die zijn nu voorbij. Schrijven en tekenen doen veel. Helaas kon ik er toen niet over praten. (Het tekenen gebeurde jaren later bij een clubje) Bij het teruglezen van het verhaaltje, herkende ik meteen de tijd toen de kinderen nog jong waren. Ik wilde het niet weten, maar ze hadden het wel degelijk door. Lief van je Connie, maar je hoeft niet te buigen, hoor. Het is allemaal geschiedenis. Dit was even een staaltje Artist's Way. Nog even, Vera en Minke zijn gefingeerde namen maar ze klinken zo knus.

Lid sinds

13 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
5 juli 2017 - 0:28
Heel knus. En mooi afgereageerd Verariny! Dat doet een mens goed. Schrijven en tekenen is heerlijk, ook al is het soms krassenkrassenkras onder grommende gezichten met je drijvende rechteroog in een gloeiend bad (hilarisch!). Jouw dialogen stralen warmte uit (of had ik dat al eens gezegd?) en ik zit er letterlijk naast met een grote kop thee. :) (Hier en daar ontbreekt er een ' om een gesproken zin af te sluiten, misschien kan je daar nog even naar kijken, maar het doet voor mij niets af aan de duidelijkheid van je tekst hoor.) p.s.: en je begrijpt natuurlijk dat ook ik val voor je poëtische '... het lege vel trekt zijn blanco in een grijns.' :thumbsup:

Lid sinds

18 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
5 juli 2017 - 8:50
Mooi knus, en het leest helemaal ontremd. Dat afreageren is fijn om te lezen, vooral voor wie nog geremd is of wie er zelf nog mee worstelt, met migraine. Ik dacht eerst dat het om een ruzie met de echtgenoot ging of zoiets, waar ze niet over praten wilde met haar kind. Met het gedicht er achteraan los je de vragen van de lezer in.

Lid sinds

11 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
5 juli 2017 - 15:06
Hallo Elyse, ... dankjewel. Wat een warme reacties krijg ik hier toch. Ja, je hebt wel eens gezegd dat ik met mijn hart schreef. Daar moest ik toen wel even over nadenken, maar je had/hebt gelijk. Maar wie weet wat er nog gaat gebeuren, altijd de ruimte voor je open houden. Ik heb de 'tjes geplaatst; heel goed van je. Het wordt theetijd :)

Lid sinds

11 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
5 juli 2017 - 15:22
Schrijfcoach Odile, ... wat ben ik blij met je woorden. Zeker wat betreft het gedicht. Ik heb nogal geaarzeld om het te plaatsen. Het hoort bij het verhaal, dat wel ... maar het kon wel eens te lang zijn, en dan zou ik twee stuken ingestuurd hebben - toen begon de onzekerheid en het gepieker weer. Echter (dit om het woord 'maar' te ontwijken) na het lezen van de inzending van Icarus, besloot ik het toch in te zenden. Zij eindigde met de woorden: Doe het maar. Zeg ja. Dank voor je hulp, Icarus. Odile, jij ook bedankt voor het aanreiken van dit onderwerp en je steun.