Onderwerp: The Artist’s Way ‘Nee tegen jezelf zeggen is een slechte gewoonte van een geblokkeerde creatieveling.’ Ja, ja, denkt Vera; hoe moet ik hier nu aan beginnen. Ik ben geblokkeerd en dan ook nog eens geen nee tegen mezelf mogen zeggen. Hoe moet ik dat nu vertellen; het lege vel trekt zijn blanco in een grijns. ‘Mamma, kom je ook tekenen?’ Minke heeft haar tekenblok al gepakt en scheurt een blad af. ‘Alsjeblieft mam en hier liggen de potloden, kunnen we er allebei makkelijk bij.’ Dat kan wel eens een idee zijn: tekenen in plaats van schrijven. Het is of er iets bij haar knapt; ze huivert. Met prikkende ogen pakt ze een zwart potlood en begint te krassen. Eerst langzaam dan meer en meer; er verschijnen twee boze monsterachtige gezichten die tegen elkaar grommen … Minke ziet hoe haar moeder aan het tekenen is: ‘Ben je zo boos, mamma?’ Vera schrikt, ze was Minke even vergeten. ‘Dat heb je goed gezien lieverd, maar nu niet meer, hoor. Zullen we bloemetjes tekenen voor de schrik?' Minke knikt en kijkt toch een beetje argwanend naar haar moeder. Ze nemen een nieuw blad. Minke pakt in haar ene hand een rood potlood en legt een groene al klaar. Begint dan ijverig te tekenen; ze zucht ervan. ‘Je was daarnet wel boos hè? en om het goed te maken gaan we nu bloemetjes tekenen, dan gaat de bozigheid weg, hè mam.’ ‘Zo is het precies, mijn Minkemoes.’ ‘Haha, Minkemoes; dat heb je nog nooit gezegd Minkemoes en jij bent een snoezepoes, leuk hè?' Langzamerhand komen bijna alle kleurpotloden aan bod en worden de tekenvellen gevuld met vrolijke bloemen. Als haar dochter ’s avonds zonder moeite in slaap is gevallen, komen bij Vera de tranen en schrijft ze als vanzelf een gedicht bij de eerste tekening. Ze heeft nu geen nee, tegen zichzelf gezegd en als het aan haar ligt?