‘Stop toch even, Tim, als het niet onmiddellijk lukt.’ ‘Stoppen is doodgaan, Ella,’ schud ik. De piano in de hoek van de kamer grijnst met blote tanden. Het oude beest is koppig en laat zich niet zomaar temmen. Ik schuif de stoel dichterbij en leg langzaam mijn vingers neer. Ik sluit de ogen en luister. Er klinkt een sol, dan een do en een mi, een vertrouwd akkoord dat ze toelaat. Mijn handen glijden en mijn vingers voelen de toetsen. De noten volgen elkaar op, eerst traag, nu sneller. Maar dan opnieuw, een microseconde, misschien zelfs korter, een twijfeling, van haar, of is het van mij, die alle harmonie met een enkele beweging vermoord. Ik schreeuw van frustratie en duw me van haar weg. ‘Hé Tim, laat het even rusten,’ hoor ik vanuit de keuken. ‘Nee, je snapt er niets van!’ Dat kwam er anders uit dan bedoeld. Maar het is zo, ze begrijpt niet hoe deze oude piano alleen terug kan leven door de juiste compositie. Haar creativiteit is geblokkeerd door de vele jaren in die stoffige kamer waar ze werd weerhouden van alle aanraking, gevoel en emotie. Ze is misbruikt, op alle vlakken, en alleen met veel geduld en mildheid kan ze er weer bovenop geraken. Ella komt naast me staan, reikt me een kopje geurende muntthee aan. We verbinden in heersende stilte en ik kijk haar met bewondering aan. In alle moeilijke momenten van mijn leven is ze een rustpunt, een rots in het woelige water om me heen. Eerlijk en open, in alle puurheid die ze is. Ik sla opnieuw een do en voel haar vibraties, anders nu. Ze beweegt, transformeert zelfs. Onder mijn handen wordt ze vrij. Ik glunder naar Ella. Haar zachte ogen zijn gericht naar haar. De muziek vertelt nu alles.