Het vloeit, bubbelt en stroomt sinds de deur geopend is. Druppelsgewijs was het tot nu toe, met soms een dapper proberend straaltje, maar nu is het een waterval, zo groot als Niagara Falls, overvloedig en steeds voortdurend; zich herhalend, maar toch steeds nieuw. Waar het vandaan komt? Waarschijnlijk is de bron er altijd al geweest. Eerlijk gezegd weet ze dat ook wel. Als kind uitte ze zich al zo. Nu de jaren van de leesbril zijn aangebroken, trekt ze zich minder aan van anderen. Ze durft meer. Ze laat zichzelf toe om niet perfect te zijn, wat ze haar hele leven heeft geprobeerd. En juist daardoor is ze interessanter, veelzijdiger, spannender geworden. Ze doet het nu gewoon. Achter haar piano gaan zitten en zomaar iets spelen, al zijn het maar losse klanken. Achter haar laptop gaan zitten en zomaar iets typen, al zijn het maar losse woorden. Het hoeft geen doel te hebben, het doen is al doel genoeg. Ze heeft niet het idee dat ze vroeger nou zo geblokkeerd was, maar het is net of alles om haar heen haar op dit moment roept om haar stem te laten horen, om te zingen, uit volle borst! Tegen anderen zou ze willen zeggen: ga zitten, focus een minuutje en ga maar. Alles wat je ooit hebt geleerd zal je behoeden voor dat wat voor jou niet zou kloppen. Wat je voelt zal je pad bepalen. Je weet niet waar je uitkomt, je weet niet hoe de weg zal zijn, maar het is jouw weg van nu, dit moment. Morgen is het anders, over een half uur is het al anders. En of het goed is? Wat is goed? Wanneer is het goed? En voor wie? Doe het maar. Zeg ja.