Met gebogen knieën rent hij met de vracht van zijn camera om zijn nek zo snel mogelijk naar de overkant van een inmiddels niet meer te herkennen straat. De straat bestaat voor het overgrote deel uit een aantal overeind gebleven muren, ontsierd door zwarte gaten waar voorheen vensters zaten. Kogels fluiten naar hun doel en vernietigen elke beweging, elk bestaan, elke gedachte. De lens bewaakt zijn angst, maakt hem net niet onbezonnen, maar pantsert hem tegen het leed ervoor. Hij is een kunstenaar in zijn vak. Geroemd om zijn foto’s. Hij neemt de juiste afstand, laat zijn emoties achterwege, achter de lens. Hij zegt dat het zijn roeping is om de wereld de andere wereld te tonen. Hij is gedreven en gaat van het ene oorlogsgebied naar het andere. Elke foto die hij maakt is de beste, overtuigender, beter had hij het niet in beeld kunnen brengen. Ondenkbaar voor hem is iets niet vast te leggen. Plaatsgenomen achter een muur pakt hij zijn camera en kijkt met het blote oog in de vermoedelijke richting van de scherpschutter. In de hoop hem op het juiste moment te kunnen schieten. Niet het gevolg van de kogel. Hij richt zijn camera en stelt de lens scherp. Het schot valt, het zijn er meer, een salvo aan geluid. Gedesoriënteerd door het lawaai zakt hij op de grond. Draait zich een halve slag om tegen de muur die hij als bescherming heeft uitgekozen en bemerkt dat hij niet heeft ingedrukt. Een stofwolk omringt hem en ontneemt hem luttele seconden het zicht. Dan ziet hij een kind naast hem zitten met ogen zo leeg als de kapotgeschoten vensters. Hij laat zijn camera zakken en legt het beeld, met betraande ogen, voor altijd vast.