Het zweet brak haar uit, zodra ze er aan dacht. Ze wist echter dat het moest gebeuren. Geen ontkomen aan. Ze voelde haar hart bonken, haar ademhaling was oppervlakkig. “Kom op”, zei ze dapper tegen zichzelf, “je kunt het!” Ze ging zitten om zich klaar te maken voor hetgeen moest gebeuren. Haar vingers voelden wat stijf en haar handen waren klam, door de spanning in haar lijfje. Door haar vingers een paar keer te strekken en buigen, verdween de stijfheid een beetje; dat kalmeerde haar iets en gaf haar iets meer zelfvertrouwen. Dat kon ze goed gebruiken. De Stem klonk van ver en spoorde haar, rustig doch vastbesloten, aan om op te schieten. Niet in staat om te antwoorden, was ze zich er terdege van bewust dat de tijd nu echt begon te dringen. “Oke,” zei ze zachtjes tegen zichzelf “nu moet het maar”. Ze boog zich voorover en in iedere vezel van haar lichaam voelde ze de stress, veroorzaakt door de tijdsdruk en de faalangst. Ze begon. Het lukte niet meteen. Nog maar eens proberen. Het zweet brak haar uit en het huilen stond haar nader dan het lachen. Ze voelde zich een kluns en de druk werd nog groter. Meedogenloos tikte de tijd door.... De Stem, nog steeds ver weg, vroeg haar op vriendelijke toon of het was gelukt. “We moeten zo echt weg”. Antwoorden lukte haar niet, want ze had al haar aandacht nodig voor het volbrengen van haar taak. Helaas, ook de tweede poging lukte niet. Voetstappen.De Stem. Ze staakte haar pogingen, leunde achterover en sloot vermoeid haar ogen, terwijl ze wist: nu komt het wel goed. Ze ontspande. De moeder keek begripvol naar het meisje maar zei niets. Ze boog voorover en strikte zwijgend de veters van de schoenen. Volgende keer beter.