Het handjevol medewerkers, dat er nog is, druppelt langzaam binnen. Om de beurt namen de collega’s ontslag. Hun knorrige chef zat ze teveel op de huid. Net als de planten in de kantoortuin, liet iedereen uiteindelijk zijn kop hangen. Rond koffietijd loopt de chef binnen. ‘Pieter, wat doe jij met die gieter?’ ‘Die planten verpieteren hier, net als mijn ex-collega’s!’ ‘Morgen is de bestuursvergadering. Dat rapport heb ik nog niet gezien. Daar hangt alles van af… en jij loopt hier plantjes water te geven! Voel je je wel goed?’ Pieter zucht: ‘Maak je niet druk. Dat varkentje zal ik voor je wassen. Dat weet je wel.’ ‘Morgenochtend om 10.00 uur op mijn bureau, met bijlagen. Geen seconde later.’ Met een vuurrode nek beent de chef weg. Omringd door ramen in zijn kantoor ziet hij Pieter bij de koffieautomaat een praatje maken. Nadat Pieter heeft uitgeklokt, gaat hij nog even naar zijn zwager. Dikke Trui heeft gisteren nageslacht gekregen. Morgen zal hij de brief aan zijn chef overhandigen. Klokslag 10.00 uur steekt de chef van wal: ‘Je houding laat de laatste tijd veel te wensen over. Het botert niet meer tussen ons. Er is wegens incompabilité d’humeur* een ontslagvergunning voor je aangevraagd.’ (*onverenigbaarheid der karakters) Pieter schraapt onbewogen zijn keel: ’Alsjeblieft, het rapport.’ Met een weids gebaar legt hij een envelop er bovenop. ‘Mijn ontslagbrief. Morgen is het 1 juli, per 1 augustus ben ik hier weg. Mijn opgebouwde overuren en vakantiedagen neem ik op. Vanmiddag, na uw lunchpauze ben ik vertrokken.’ ‘Een afscheidsborrel? Niet nodig, heb ik met mijn collega’s geregeld.’ Hij staat tergend langzaam op, beent op zijn gemak weg en loopt naar de koffieautomaat. De chef hapt in zijn aquarium, als een vis op het droge, naar adem. Na de lunch vindt hij een doos met een kaartje op zijn bureau. Terwijl hij leest: ’ … ,ik zou dat varkentje toch wassen?’, tilt hij het deksel op: een klein biggetje begroet hem met zacht geknor.