# 148 - Tijdsdruk

Nu of nooit … Vera en haar dochter Minke rijden met de bus richting stad. ‘Mam, wat is dat?’ Minke knijpt in haar hand. ‘Daar zit een rare mevrouw.’ ‘Ssst, stil eens.' Er klinkt gekraak uit de luidspreker: ‘Dames en heren er staat iets vreselijks te gebeuren, de aarde kan binnenkort haar evenwicht verliezen. U wordt verzocht uw kalmte te bewaren.' Nu of nooit, denkt Vera, ze pakt Minke goed vast, haalt diep adem en vliegt door het opengeschoven luik de bus uit: hoger en hoger… . ‘Mam, wat doe je' , gilt Minke. ‘Vertrouwen hebben lieverd, het komt allemaal goed.’ Dan zijn ze diep in de ruimte opzoek naar Zeus. Hij is toch de god van de hemelen en de koning van de goden. Kijk daar is hij; ze zien elkaar diep in de ogen: ‘Vera, wat doe je en wat is er aan de hand?’ Ze vertelt over de bustocht en dat de aarde moeite heeft haar evenwicht te bewaren. Zeus schrikt, strijkt even over zijn woeste baard, steekt glimlachend zijn staf omhoog: 'de ‘Doos van Pandora' zal ons helpen.' Helaas is die doos door alle godsdiensten en religies allang geopend, daarom is er nu zo’n ellende in de wereld; maar waar zijn de vogels, die hoorden toch ook bij de inhoud? Zeus steekt nu drie maal zijn staf omhoog en daar komen de vogels met duizenden tegelijk. Zij zullen allemaal rondom de aarde vliegen om haar weer in balans te brengen. Zeus glimlacht.‘Vera, het zal nog lang duren eer de mensheid het door heeft dat ze allemaal water bij de wijn moeten doen, dan pas zal er vrede komen. De wreedheid moet uit de godsdiensten verdwijnen; nu rest ons nog hoop.' Vera kijkt naar haar dochtertje, mag ze dan toch hopen op een goede toekomst voor Minke en alle andere Minkes? De aarde is nu gelukkig weer stabiel; het spande er wel om.