Snikheet is het, de honden liggen voortdurend te hijgen op de tegelvloer. De warme wind waait gierend rond het huis echter, hij brengt geen verkoeling. Het oudere echtpaar is loom en de man valt in slaap op een bank in de tuin. De vrouw zit bij haar honden in de niet-meer-koele kamer. ‘Het spijt me jongens. Kouder kan ik het niet maken voor jullie.’ Weer geeft ze fris water in hun drinkbak, de ene hond maakt er gebruik van. Geen soelaas, hij blijft met open bek snel ademen. De vrouw heeft medelijden, maar weet niet hoe verder te koelen. Uiteindelijk gaat ook zij liggen in huis op de sofa en valt in een diepe slaap. Ze schrikt wakker van een harde klap, de gordijnen waaien open bij de terrasdeuren, een doos waait door de kamer, de honden schrikken. Weer een keiharde klap, ze ziet de bliksem nu. ’Barend, Baarend,‘ roept ze naar haar man in de tuin. Hij reageert niet. Ze denkt: hij heeft zijn hoortoestellen uitgezet. Opnieuw een verblindende lichtflits en direct een oorverdovende slag. Het onweer is nu heel erg dichtbij. In drie slagen zit het recht boven hen, middenin het duingebied. Ze is er als de dood voor en durft niet naar buiten. Ze roept weer door de open deur: ‘Baarend, Baarend.’ Ze huilt, wat kan ze doen? Straks wordt hij getroffen! Dan ziet ze een tennisbal liggen en mikt, boven op zijn borst, raak! Barend komt heel traag overeind. Zijn vrouw gilt: ‘Barend naar binnen!’ Maar voordat ze haar zin heeft afgemaakt, is er een scherpe bliksemschicht en een enorme donder. De lichtflits heeft de droge heide geraakt en brandt… . Barend komt schuifelend naar binnen met zijn rollator, het regent nog steeds niet, ze bellen 112.