Marcelina wat een mooi en verdrietig verhaal. Zovele jaren ongelukkig en dan 'het teken' voor je HP om de stap te zetten. Bijzonder vind ik de omgeving die je erbij schetst. Genoten :thumbsup:

Mooi verhaal, niet gelukkig met haar man maar de minnaar is ook niet de ware liefde maak ik er uit op. Minder erotisch dan we van jou kunnen verwachten. Had wat mij betreft wel gemogen met dit thema maar zo ook graag gelezen!

Hoi Marceline, Ronduit prachtig! Je hebt de liefdesperikelen van HP op een bijzondere manier getoond, met hele mooie beelden en formuleringen, zoals de (veelzeggende!) eet-scene in het begin en de 'plek waar ik mij al twintig jaar verlies in een huwelijk dat steeds leger wordt.' Het is een sad story, waar ik als lezer zelf wat stilletjes en verdrietig van word, doordat je het beschrijft alsof ik er bij ben en bij wijze van spreken zelf de HP ben. Je zou aan de andere kant van de ferry willen staan om HP op te vangen en een hart onder de riem te steken! De titel en het moment van de handeling zijn ook veelbetekenend! Het laatste woord 'Alleen.' is misschien overbodig, maar wellicht wil je de situatie juist daarmee benadrukken. typo; als de schemering intreedt (met een t). Ik heb weer enorm van je schrijverstalent genoten, Marceline! Capeau! :thumbsup:

Dag Marceline, Mooi dat je. het woord "wende" gebruikt. Niet de zonnewende is hier de kern van het verhaal, maar de wende of het keerpunt van de HP. Het is een schrijnend maar toch mooi verhaal over een vrouw die eindelijk, aan de voet van een vuurtoren, zichzelf terugvindt. Twintig jaar is een hele tijd en zelfs de occasionele minnaar kan haar niet meer troosten. De wijze waarop je haar echtgenoot beschrijft, zijn tafel-en andere manieren zijn inderdaad niet van die aard om van hem te houden, laat duidelijk zien dat ze er genoeg van heeft. Sterk verhaal van een sterke vrouw. Proficiat. :thumbsup: