De visite ging vroeger weg dan ze had gehoopt. ‘Het was hartstikke gezellig, maar we willen voor donker thuis zijn.’ ‘Het wordt vandaag pas heel laat donker’, probeerde zij ze nog vast te houden. De bijzettafeltjes stonden kriskras in de tuin verspreid. Het was een zwoele avond. De barbecue smeulde nog wat na. Overal lagen restanten. Lege - en halflege glazen, besmeurde wegwerpbordjes en afgekloven kippenpootjes. Ze had ze uitgezwaaid bij de voordeur. Het zijn net vogels. Als er één wegvliegt gaan ze allemaal tegelijk. Enigszins teleurgesteld liet ze zich in een tuinstoel neervallen, wreef haar haren uit haar gezicht en nam de schade op. Het was een troep geworden constateerde ze. Tegelijk bekroop haar de weerzin om het op te ruimen. Ze had alle hulp afgeslagen. Iedereen was best bereid geweest, terwijl ze naar hun tas of vest, tegen onverwachte kou, zochten, haar eerst te willen helpen met opruimen. Maar… ‘Nee joh, dat is niet nodig, ik heb het zo gedaan.’ Ze had willen zeggen, ‘blijf alsjeblief langer, dit is zo’n speciale avond, het is de avond van “Hèlios tropos”, dit mogen jullie toch niet onbewust voorbij laten gaan.’ Maar ze zei alleen dat het pas heel laat donker zou worden. De overtuiging die ze in haar stem had gedacht te leggen ontbrak kennelijk voor de anderen. Het vuur was nu helemaal gedoofd, een laatste rookpluim steeg op. Ze volgde hem tot aan het struikgewas, waar het groen in blauw leek veranderd. De lucht die ze inademde werd zwaarder en zwaarder. De dag in haar sloeg om als een bladzijde van een boek. De wending van “Hèlios” ervoer ze aan den lijve. Jammer dat de anderen hier niet op hebben willen wachten, dacht ze in de ochtendzon. Met een opgeruimd gevoel, keek ze naar de troep in de tuin.