#147 Zonnewendeperikelen

Nog maar zes uur te gaan. Middelerwijl moet ik nog, vissenogen pellen, haarballen plukken, schubben schrapen en tenenkaas verpulveren. Dit alles om er vanavond weer een spektakel van te maken met mijn brouwsel voor 'mist, bloed en draken.' Ons zonnewende ritueel is echt niet meer wat het ooit was. Vroeger kropen de boerinnen nog bevend van angst in hun bedstee tot 's anderdaags zonsopgang alle 'gevaar' geweken was. De boeren, net zo bang, stonden ons al uren bij de oude eik op te wachten. Klaar voor een kansloos gevecht. Soms gunde ik een van hen de schijn van overwinning. Dan moest hij wel verdomde knap zijn en een lekkere bilpartij hebben. Ik liet me dan 'hevig bloedend' van mijn bezem donderen om die prachtige rondingen en zijn mooie koppie van dichtbij te bekijken. Daarna liet ik hem schrikken door luid bulderend van de lach, tien meter de lucht in te schieten, zonder bezem. Deze kwam er een paar seconden later achteraan. Met mijn toverkollenspul zorg ik nog steeds voor een sprankelend spektakel. Ons huidige publiek betaalt een flink bedrag aan entreegeld om vervolgens alles met hun smartphone te filmen en op de social media te 'gooien'. Als ik al eens een fraai hoofd zie, waar ik me voor wil laten vallen, dan staat er meestal een heks van een vriendin naast, om me met haar lelijke gelnagels te bekrassen. Het is waar wat ze zeggen, vroeger was echt alles beter.