# 145 Jong oud

‘Ga lekker zitten, leuk dat je erbij bent. Ik had het echt niet verwacht. Je ziet er goed uit. Wat wil je drinken?’ ‘Een juutje graag.’ ‘Ik heb ook een wit wijntje hoor, jouw merk uit Australië.’ ‘Nee dank je, jus is goed.’ Kees had haar niet over moeten halen, dacht ze. Het was natuurlijk goed bedoeld van hem, maar… De visitestroom komt op gang. Het wordt druk in de kamer van de jarige job. Drankjes worden geschonken of bijgeschonken en hapjes worden uitgedeeld. ‘En hoe oud ben je nou geworden’, roept ineens iemand uit het gezelschap zeer luidruchtig de kamer in. ‘Negenendertig’, knipoogt de jarige met een glimlach rond haar mond. ‘Ja…, dat was je vorig jaar ook al’, klinkt een meerstemmig koor. De stemming zit er in. ‘En jij Lissette, hoe oud ben jij eigenlijk?’ De vraagsteller zou het moeten weten, zij kennen elkaar al jaren en zij hebben nog nooit een verjaardag overgeslagen. ‘Honderd.’ ‘Oh ja, hebben we er hier nog een die haar leeftijd niet durft te noemen. Wat hebben die vrouwen van tegenwoordig toch’, slingert ze uitgelaten over iedereen heen. Kees staat op en pakt de rollator uit de gang. ‘Kom meisje van mij, we zouden maar een uurtje blijven hebben we afgesproken en dat is nu om. Morgen gelukkig je laatste chemo.’ Met de steun van de rollator schuifelt ze de kamer uit. Er valt ineens een doodse stilte Ze draait zich moeizaam om. Dan met haar gevoel voor humor; ‘volgend jaar bij mij.’