Hij zat geleund tegen de stam van een bloeiende appelboom. Op de grond tussen het malse, glanzende gras en keek naar de zwaluwen die onvermoeibaar in en uit het nest vlogen dat ze onder de dakgoot van zijn huis gevlochten hadden uit stro, hooi en kleine takjes. Ieder voorjaar kwamen ze en ieder najaar vertrokken ze. Al die tijd waren ze druk bezig hun jongen te voederen. Hij kon ze horen tsjilpen. Het klonk als muziek in zijn oren. Hij zat daar maar en liet zich verwarmen door de zonnestralen die door de takken van het bloeiende geweld vloeiden. Een kind kwam voorbij. Een jongen in een korte broek en met vragende ogen. De oude man en het kind keken elkaar aan. Haast onmerkbaar knikte de man met zijn grijze behaarde hoofd. De jongen zette zich naast de man in het gras. Samen luisterden ze naar het gestjilp uit de dakgoot. De appelboom strooide bloesems over hen uit. Vanuit zijn vestzak toverde de man een reep chocolade, brak de lekkernij in twee. Samen genoten ze van het zoete geweld. Ze spraken niet, ze verstonden elkaar zonder woorden. Een hond kwam voorbij, kwispelend met zijn staart en legde zich aan hun voeten. Koeien die in de wei stonden te luieren, kwamen tot aan de afrastering en staarden het tweetal aan met hun grote, vochtige ogen. De uiers vol melk. De jongen keek op naar de grijsaard die haast onmerkbaar knikte. “We gaan de dames melken”, zei hij. Ze hielpen elkaar overeind.