Snoet kwam bij me, ze verloor haar Paul acht maanden geleden. Op haar getatoeëerde arm zie ik zijn naam omringd door engelenvleugels. Zij laat mij foto’s zien in zijn twintiger jaren. Gespierd, zijn ogen zo blauw als aquamarijn. Dan zie ik een foto op zijn laatste bed. Thuis, na een martelgang in chemoziekenhuizen. Van zijn spiermassa is niets over, zijn ribbenkast gebroken door de kanker. Botten steken zomaar uit. De dood ligt nog levend over hem heen als een lijkwade, zijn linkeroog hangt stijlloos open. ‘Ik mis zijn volle lippen,’ zegt Snoet. Drie kilo Paul staat in de urn op haar tafel in een beeldhouwwerk van in elkaar gevlochten handen. In het midden een hart. ‘Hij was mijn man, hij was het einde,’ zegt Snoet. ‘In alle opzichten.’ En ook: ‘Hij luisterde nog wel in die nadagen als ik zei, een, twee, drie, nu trek ik je van de pot af, werk mee, lieve schat. Zoenen kon hij niet meer.’ Snoet is tot in het oneindige van haar ziel alleen. Als zij thuiskomt van haar harde werken staan zijn schoenen onder de kapstok. In de badkamer staat zijn deodorant. In haar slaapkamer een van de foto’s die zij het meeste liefheeft. Van een vader die hun dochter liefheeft. Snoet is stukgegaan in de acht maanden dat zij haar Paul kwijt is. Zij blijft stuk, ik voel en weet het. Hun liefde was het grootste geschenk dat zij in haar leven mocht ervaren. Paul was pas begin vijftig.