Laat ik maar beginnen met de naam :) Hier vind ik het noemen op zijn plaats. :nod: Een negatieve gedachte een naam geven, helpt de hp blijkbaar in het bestrijden en afscheid nemen van die gedachte. Mooie zin, die de kern en de onbetrouwbaarheid van de negatieve gedachte weergeeft:

Het hardst haalt ze naar mij uit als mijn grijze massa in de knoop ligt.

Hier twijfel ik.

Jammer voor Truus maar ze is maar een gedachte.

'Jammer voor Truus' lijkt me mooier. Dat ze een gedachte is komt later ook al aan bod. Top:

Mijn pech dat ik ziek ben geworden is ook haar grote pech. Hierdoor heeft zij haar hoofd te ver boven het maaiveld uit gestoken en haar ware aard laten zien.

Het verhaal zou ook bij opdracht 144 hebben gepast, denk ik. Originele invulling. De ziekte maakt (afweer)krachten los die het negatieve overwinnen.

@Nancy, Truus heeft haar voornaam al niet mee. Ik denk dat dit een moedig stukje van je is omdat ik het e.e.a. al had begrepen. Deze zin: [ ... dat mijn lichaam en ook mijn geest, zich door chronische ziekte niets meer aantrekt van mijn leeftijd ...] intrigeert mij. Het is de sleutel van je verhaal maar ik begrijp het niet. :o Misschien wil je het uitleggen. :thumbsup:

Het verhaal van een ondermijnende dwanggedachte: Truus. In de eerste alinea krijg ik de indruk dat Truus je nog te hulp schiet door je over fysiek of mentaal ongemak heen te helpen; stel je niet aan. Haar ondermijnende invloed treedt pas in werking bij je chronische ziekte. Tot je je bewust wordt van haar werking. Dan wordt Truus geëlimineerd. Waarom noem je op het eind van het verhaal de werking van Truus niet bij naam. Wat mij betreft zou dat je verhaal versterken. Ik vind het overigens een goed verhaal. Ik zou twee komma’s schrappen en één invoegen, het komt de leessnelheid ten goede. in, dat >> in dat aanwezigheid >> aanwezigheid, geest, zich >> geest zich aantrekt >> aantrekken uit gestoken >> uitgestoken

@nancy, knap geschreven en voor mij heel herkenbaar. Werk moeten opgeven is een stadium waar moeizaam door te komen is. Je geeft Truus de juiste plaats, geen podium, maar laat zien wie haar in feite de baas is. De zin die Mili aanhaalt herken ik wel. Het gevoel dat het lichamelijke proces zich niets aantrekt van jouw geestelijke kracht. (Mijn antwoord is altijd: met mij gaat het goed, maar met mijn lijf helemaal niet! Heb daar wel 20 jaar over gedaan :mad: ) Corrigeer me als ik het mis heb. Nb hebben wij vanmorgen net besloten om niet op vakantie te gaan. Bij je reactie naar Dos zie ik de overeenkomst, ik moest op dezelfde leeftijd stoppen met werken. Houd je haaks :!: Van mij een heel dikke :thumbsup: Connie

@Nancy, voor mij gelden dezelfde verschijnselen...cognitief was ik niks meer waard. En zoals in #144 heb je in mijn valkuilen kunnen kijken, ben nu 68 jaar, heb 7 jaar geleden EMDR afgerond om nu zover te zijn dat ik kan zeggen: " ondanks al die ellende ben ik een heel gelukkig mens". En SOL levert daarin tegenwoordig ook een heel grote bijdrage. En nu voor mij weer :ontopic: Er wacht immers een nieuwe weekopdracht :p Hartelijke groet, Connie

Hoi Nancy, je raakt me heel diep! Aan de ene kant met een prachtig, sterk verhaal, aan de andere kant met je toelichting over jouzelf. En een ongelooflijk sterk eind aan je stukje; jij bent de baas, en niet Truus! :thumbsup: :thumbsup: Ik heb je graag gelezen, met heel veel respect! Complimenten, Nancy!

Hoi Nancy, Mooi geschreven. En mooi hoe je met ACT alles een plaats hebt kunnen geven, en Truus op haar plaats kunt zetten. Kan me voorstellen dat schrijven je erg helpt hierbij.

Dag Nancy, Het stemt mij verdrietig te lezen dat je je lichaam ten gevolge van je ziekte, als een belemmering ervaart, ja alsof je je in het lichaam van een tachtigjarige bevindt. Ik kruip als tachtigjarige natuurlijk direct in mijn pen. Ik ga op 10 juni mijn éénentachtigste verjaardag vieren, let op het woordje "vieren" en heb het afgelopen weekend nog heerlijk in de bossen gewandeld. Ten eerste: nogmaals, ik druk mijn verdriet uit over je ziekte. Je had je het leven waarschijnlijk anders voorgesteld. Ten tweede: het lichaam van een tachtigjarige mag er nog best zijn. Er is nog altijd mannelijke belangstelling; het is mijn keuze tot vrij-zijn dat ik "al-een" leef. Ten derde: er is nog voldoende energie om leuke dingen te doen, maar met mate. Je lichaam geeft signalen als we over een bepaalde grens gaan. De kunst is om daar naar te luisteren, ook wanneer je nog in volle bloei bent Ik schrijf dit niet om mezelf in de hoogte te steken, maar om jou en de andere Sol-mensen die interesse hebben voor deze materie, een hart onder de riem te steken. Het is onze verdomde (DOM) cultuur die de ouderdom als een lastige periode bestempeld. Het hoeft zo niet te zijn. Onze maatschappij gedraagt zich als een puber die niet naar een volwassene wil luisteren. De oudere en door het leven gerijpte mens kan en wil zo graag zijn kennis doorgeven. De door mij opgedane kennis heeft me tot de slotsom gebracht dat we hier op aarde zijn om bepaalde lessen te leren en één daarvan is om een gezond lichaam te creëren. Een gezonde geest in een gezond lichaam is de volgende stap in onze evolutie. Als ik jou was zou ik Truus hartelijk bedanken voor haar aanwezigheid in je verleden; ze heeft jegewekt. Je hebt haar nu niet meer nodig. Weet je dat de hersenen altijd maar blijven groeien? Succes met je levens-opdracht. Hoop dat je mij vergeeft mocht ik je gekwetst hebben, maar dit moest mij van het hart. :{}

PS: Orandum est ut sit mens sana in corpore sana - Juvenalis - Romeins dichter een mens moet bidden voor een gezonde geest in een gezond lichaam :thumbsup:

Nancy, wat ben je een sterke vrouw en wat heerlijk dat je bent gaan schrijven. Voor jezelf maar ook voor ons. Respect en wederom een goed verhaal geschreven welke ook nog andere mensen verder kan helpen wat ik nog mooier vind. ACT ga ik opzoeken. In mijn directe omgeving heb ik ook met soortgelijke problematiek te maken helaas. Ben je ook wel eens therapie-moe geweest? Ook stof voor een verhaal...

Dag Nancy, Dank je wel voor je lieve reactie. Als IK de opdracht niet heb opgegeven, maar één van mijn schrijfcoachcollega's, hou ik me een beetje in op gebied van commentaar geven. :o De toch wel emotionele reactie mijnerzijds op je verhaal toont dat ik meegesleept werd door hetgeen je schrijft. Is dat niet het grootste compliment? :o

@Nancy, # 5 en alle andere, ik heb het gelezen en herlezen en ik dank je voor je openheid. Je hebt de moed je kwetsbaar op te stellen en dat is ook een kunst. Heerlijk voor je dat je je nu zo kunt ontwikkelen in het schrijven. Dappere dodo. :{}

Nancy, ... fijn dat je Truus op de tocht hebt gezet en dat zij nu verdwenen is. Sterke jij, goed zo! Jij hebt je verhaal mooi en integer gebracht. Je bent heel dapper. Dankjewel.

Schrijnend en frustrerend voor je. En dapper dat je het zo kunt verwoorden. Ik heb wel meer gehoord dat de aandoening een naam gegeven wordt. Een soort van erkenning dat de ziekte er is. Je kunt er niet omheen, maar de naam maakt het op de een of andere manier hanteerbaar. Je mag er boos op worden of mee praten of negeren als het zo uitkomt. Sterkte met alles!

Nancy, goed geschreven, je hebt me helemaal mee. Ik wil méér van je lezen! Ik ga wel mee met Angus. 'Jammer voor Truus' op zich zegt meer en geeft meer kracht dan de zin met het extra stukje erbij. Graag gelezen, en knap dat je zo sterk bent! Joke