#145 Truus

Laat ik maar beginnen met de naam :) Hier vind ik het noemen op zijn plaats. :nod: Een negatieve gedachte een naam geven, helpt de hp blijkbaar in het bestrijden en afscheid nemen van die gedachte. Mooie zin, die de kern en de onbetrouwbaarheid van de negatieve gedachte weergeeft:

Het hardst haalt ze naar mij uit als mijn grijze massa in de knoop ligt.

Hier twijfel ik.

Jammer voor Truus maar ze is maar een gedachte.

'Jammer voor Truus' lijkt me mooier. Dat ze een gedachte is komt later ook al aan bod. Top:

Mijn pech dat ik ziek ben geworden is ook haar grote pech. Hierdoor heeft zij haar hoofd te ver boven het maaiveld uit gestoken en haar ware aard laten zien.

Het verhaal zou ook bij opdracht 144 hebben gepast, denk ik. Originele invulling. De ziekte maakt (afweer)krachten los die het negatieve overwinnen.

@Nancy, Truus heeft haar voornaam al niet mee. Ik denk dat dit een moedig stukje van je is omdat ik het e.e.a. al had begrepen. Deze zin: [ ... dat mijn lichaam en ook mijn geest, zich door chronische ziekte niets meer aantrekt van mijn leeftijd ...] intrigeert mij. Het is de sleutel van je verhaal maar ik begrijp het niet. :o Misschien wil je het uitleggen. :thumbsup:

Het verhaal van een ondermijnende dwanggedachte: Truus. In de eerste alinea krijg ik de indruk dat Truus je nog te hulp schiet door je over fysiek of mentaal ongemak heen te helpen; stel je niet aan. Haar ondermijnende invloed treedt pas in werking bij je chronische ziekte. Tot je je bewust wordt van haar werking. Dan wordt Truus geëlimineerd. Waarom noem je op het eind van het verhaal de werking van Truus niet bij naam. Wat mij betreft zou dat je verhaal versterken. Ik vind het overigens een goed verhaal. Ik zou twee komma’s schrappen en één invoegen, het komt de leessnelheid ten goede. in, dat >> in dat aanwezigheid >> aanwezigheid, geest, zich >> geest zich aantrekt >> aantrekken uit gestoken >> uitgestoken

@Angus ja die naam hè ;) Ik kon er nu onmogelijk omheen. Ik heb wel opgelet met schrijven dat ik haar niet te vaak bij naam noem. Ik was net nog het door jou aangehaalde stukje aan het bewerken toen ik daarna je reactie las. Dat stukje zat me ook niet helemaal lekker. Een kijken hoe het nu valt, ook bij overige lezers en jouw suggestie nog even laten bezinken. Het is overigens echt een techniek uit de Psychologie en dit is dan ook geheel autobiografisch. Ze heet bij mij Truus, omdat de gedachte mij aan Truus de mier doet denken tuut..tuut...tuut. Vervelend 'stemmetje' dus. Het had inderdaad ook bij #144 gekund. Dankjewel voor je aandacht en suggestie.

@Mili, dat wil ik zeker uitleggen. Is wel even een verhaal. Ik heb een aandoening genaamd 'functionele neurologische stoornis'. Dit wil in mijn geval zeggen dat mijn hersens signalen niet goed verwerken en daardoor last heb van Parkinsonisme. Ik heb vrijwel alle symptomen die bij Parkinson voorkomen behalve het trillen. Stijfheid, langzaam in bewegen en denken etc. Onduidelijk is nog of ik óók Parkinson heb. Verschil zit in afsterven van cellen, zoals bij Parkinson het geval is en een 'stroomstoring' die ervoor zorgt dat het lijkt alsof ik Parkinson heb. Dankjewel voor je duimpje. :{}

@nancy, knap geschreven en voor mij heel herkenbaar. Werk moeten opgeven is een stadium waar moeizaam door te komen is. Je geeft Truus de juiste plaats, geen podium, maar laat zien wie haar in feite de baas is. De zin die Mili aanhaalt herken ik wel. Het gevoel dat het lichamelijke proces zich niets aantrekt van jouw geestelijke kracht. (Mijn antwoord is altijd: met mij gaat het goed, maar met mijn lijf helemaal niet! Heb daar wel 20 jaar over gedaan :mad: ) Corrigeer me als ik het mis heb. Nb hebben wij vanmorgen net besloten om niet op vakantie te gaan. Bij je reactie naar Dos zie ik de overeenkomst, ik moest op dezelfde leeftijd stoppen met werken. Houd je haaks :!: Van mij een heel dikke :thumbsup: Connie

@Dos, dankjewel voor je suggestie en zeker ook de taaltechnische verbeterpunten. Ik ga dat later aanpassen en ook even bedenken of en hoe ik je suggestie goed kan verwerken. Truus helpt overigens niet door te zeggen ' stel je niet aan'. Het is de kunst om op zo'n moment naar mijn lijf te luisteren in plaats van Truus die niet aanvaardt dat mijn 45-jarig lijf zich gedraagt alsof ik 80 ben ( bij wijze van spreken). Het liefst zou ze er nog 20 jaar vanaf willen trekken.

@ Connie, spot on. Precies daar gaat het om. Helaas is het wel zo dat ook mijn cognitief vermogen mij te kijk heeft gezet en dat is de reden dat ik mijn werk niet meer kan doen. Zolang ik 'Truus' geen ruimte geef dan kan ik daar inmiddels ook mee omgaan. Ik kan alles zolang er geen tijdsdruk achter zit. Met schrijven probeer ik de grijze massa actief en alert te houden. De therapie waar Truus een naam heeft gekregen is overigens aan te raden. ACT ( acceptance and commitment) heel pragmatisch en bijna te simpel ( je moet er alleen even op gewezen worden) omgaan met... ( wat dan ook). Dankjewel voor je fijne reactie.

@Nancy, voor mij gelden dezelfde verschijnselen...cognitief was ik niks meer waard. En zoals in #144 heb je in mijn valkuilen kunnen kijken, ben nu 68 jaar, heb 7 jaar geleden EMDR afgerond om nu zover te zijn dat ik kan zeggen: " ondanks al die ellende ben ik een heel gelukkig mens". En SOL levert daarin tegenwoordig ook een heel grote bijdrage. En nu voor mij weer :ontopic: Er wacht immers een nieuwe weekopdracht :p Hartelijke groet, Connie

@Connie, veel overeenkomsten inderdaad! Jouw 144 gaf inderdaad een soort van berusting/aanvaarding weer op het eind. Succes met deze opdracht en nogmaals dank voor je warme reactie :{}

Hoi Nancy, je raakt me heel diep! Aan de ene kant met een prachtig, sterk verhaal, aan de andere kant met je toelichting over jouzelf. En een ongelooflijk sterk eind aan je stukje; jij bent de baas, en niet Truus! :thumbsup: :thumbsup: Ik heb je graag gelezen, met heel veel respect! Complimenten, Nancy!

Dankjewel Ton voor je warme woorden en complimenten. Het was een lange weg maar ik ben Truus nu de baas en een gelukkig mens. Je woorden en duimpjes zeker ook ten aanzien van het stuk zelf doen mij goed :)

Hoi Nancy, Mooi geschreven. En mooi hoe je met ACT alles een plaats hebt kunnen geven, en Truus op haar plaats kunt zetten. Kan me voorstellen dat schrijven je erg helpt hierbij.

@Hedje dankjewel voor je fijne reactie :)

Dag Nancy, Het stemt mij verdrietig te lezen dat je je lichaam ten gevolge van je ziekte, als een belemmering ervaart, ja alsof je je in het lichaam van een tachtigjarige bevindt. Ik kruip als tachtigjarige natuurlijk direct in mijn pen. Ik ga op 10 juni mijn éénentachtigste verjaardag vieren, let op het woordje "vieren" en heb het afgelopen weekend nog heerlijk in de bossen gewandeld. Ten eerste: nogmaals, ik druk mijn verdriet uit over je ziekte. Je had je het leven waarschijnlijk anders voorgesteld. Ten tweede: het lichaam van een tachtigjarige mag er nog best zijn. Er is nog altijd mannelijke belangstelling; het is mijn keuze tot vrij-zijn dat ik "al-een" leef. Ten derde: er is nog voldoende energie om leuke dingen te doen, maar met mate. Je lichaam geeft signalen als we over een bepaalde grens gaan. De kunst is om daar naar te luisteren, ook wanneer je nog in volle bloei bent Ik schrijf dit niet om mezelf in de hoogte te steken, maar om jou en de andere Sol-mensen die interesse hebben voor deze materie, een hart onder de riem te steken. Het is onze verdomde (DOM) cultuur die de ouderdom als een lastige periode bestempeld. Het hoeft zo niet te zijn. Onze maatschappij gedraagt zich als een puber die niet naar een volwassene wil luisteren. De oudere en door het leven gerijpte mens kan en wil zo graag zijn kennis doorgeven. De door mij opgedane kennis heeft me tot de slotsom gebracht dat we hier op aarde zijn om bepaalde lessen te leren en één daarvan is om een gezond lichaam te creëren. Een gezonde geest in een gezond lichaam is de volgende stap in onze evolutie. Als ik jou was zou ik Truus hartelijk bedanken voor haar aanwezigheid in je verleden; ze heeft jegewekt. Je hebt haar nu niet meer nodig. Weet je dat de hersenen altijd maar blijven groeien? Succes met je levens-opdracht. Hoop dat je mij vergeeft mocht ik je gekwetst hebben, maar dit moest mij van het hart. :{}

PS: Orandum est ut sit mens sana in corpore sana - Juvenalis - Romeins dichter een mens moet bidden voor een gezonde geest in een gezond lichaam :thumbsup:

@coach Blavatski, u heeft mij zeker niet gekwetst en ik heb uw reactie met veel aan aandacht gelezen. Eerlijk gezegd heb ik het gevoel dat mijn verhaal u gekwetst heeft en dat zou ik jammer vinden. Ik begrijp uw punt volstrekt en het is ook goed om dat maar eens gezegd te hebben. Jammer alleen dat dit aan mijn Truus-verhaal wordt gekoppeld. Het sluit namelijk niet aan bij wat ik met mijn Truus-debacle heb willen zeggen. 'Truus' heeft niets met onderwaardering of 'afschrijven' van de mens op leeftijd te maken. Het gaat over verwachtingen en zoals de opdracht was maak een verhaal over de discepantie tussen een leeftijd en het gevoel van leeftijd. We moeten allemaal aan een natuurlijk proces geloven waar niemand aan ontkomt, degeneratie. Als je, in dit geval, jonger bent dan heb je bepaalde verwachtingen die bij een levensfase passen en een lijf dat een paar stappen overslaat ( alsof het bij wijze van spreken er 40 jaar bij heeft) stuit op problemen en frustraties. In mijn revalidatieproces kom ik veel in aanraking met mensen die veel ouder zijn en mij voorbij sprinten. Ik kom ook jongeren mensen tegen die ik voorbij loop. Dat een lijf en geest niet aan de biologische leeftijd kunnen voldoen door ziekte dat leidt logischerwijs tot frustratie. Natuurlijk is dat iets heel anders dan ouderen niet op waarde weten te schatten of ouderdom als een doemscenario te zien. In tegendeel! Het spijt me als ik die indruk gewekt heb. Dan mis ik natuurlijk ook een reactie op mijn verhaal zelf. Het gaat natuurlijk hier om het schrijven en niet om mijn aandoening. Dat vind ik jammer. Maar goed dat is het risico dat ik zelf genomen heb door iets heel persoonlijks te delen. Groeten Nancy

@ coach Blavatski natuurlijk ben ik wel blij en doet het me goed te lezen hoe u in het leven staat. U straalt postiviteit en veel energie uit.

Nancy, wat ben je een sterke vrouw en wat heerlijk dat je bent gaan schrijven. Voor jezelf maar ook voor ons. Respect en wederom een goed verhaal geschreven welke ook nog andere mensen verder kan helpen wat ik nog mooier vind. ACT ga ik opzoeken. In mijn directe omgeving heb ik ook met soortgelijke problematiek te maken helaas. Ben je ook wel eens therapie-moe geweest? Ook stof voor een verhaal...

@I-Kat, dankjewel voor je fijne en warme reactie! Dat doet echt goed :) ACT is aan te raden, toen ik er aan begon was ik zwaar therapie moe. Ik zat ook als een puber bij die eerste bijeenkomst, armen over elkaar en onderuit gezakt. Maar het was een kado waar ik de rest van mijn leven plezier van heb. Wat een goed idee van je, een verhaal over therapie-moeheid. Op mijn FB-blog heb ik niet zo lang geleden geschreven over mijn SAP-dagen ( Schijt Aan de Psycholoog dagen). Als een volgende opdracht zich hiervoor leent dan slinger ik deze aangepast op SOL.

Dag Nancy, Dank je wel voor je lieve reactie. Als IK de opdracht niet heb opgegeven, maar één van mijn schrijfcoachcollega's, hou ik me een beetje in op gebied van commentaar geven. :o De toch wel emotionele reactie mijnerzijds op je verhaal toont dat ik meegesleept werd door hetgeen je schrijft. Is dat niet het grootste compliment? :o

@coach Blavatski, zo had ik het nog niet bekeken. Dat is inderdaad een groot compliment :) Bedankt voor deze fijne reactie. Het hield me toch wel even bezig en heeft me ook weer iets geleerd over wat verhalen teweeg kunnen brengen. Zo heeft ieder zijn eigen referentiekader en dat maakt wat los. :) Groetjes Nancy

@Nancy, # 5 en alle andere, ik heb het gelezen en herlezen en ik dank je voor je openheid. Je hebt de moed je kwetsbaar op te stellen en dat is ook een kunst. Heerlijk voor je dat je je nu zo kunt ontwikkelen in het schrijven. Dappere dodo. :{}

@Mili, dat zijn lieve woorden, dankjewel :{}

Nancy, ... fijn dat je Truus op de tocht hebt gezet en dat zij nu verdwenen is. Sterke jij, goed zo! Jij hebt je verhaal mooi en integer gebracht. Je bent heel dapper. Dankjewel.

@Riny, dankjewel een reactie waar ik blij van wordt :)

Schrijnend en frustrerend voor je. En dapper dat je het zo kunt verwoorden. Ik heb wel meer gehoord dat de aandoening een naam gegeven wordt. Een soort van erkenning dat de ziekte er is. Je kunt er niet omheen, maar de naam maakt het op de een of andere manier hanteerbaar. Je mag er boos op worden of mee praten of negeren als het zo uitkomt. Sterkte met alles!

@Meta dankjewel voor je warme reactie :) Het is niet de ziekte zelf maar de ondermijnende gedachte die de naam heeft gekregen. Je reactie maakt me nu aan het twijfelen of ik dat toch te onduidelijk heb beschreven?

Nancy, goed geschreven, je hebt me helemaal mee. Ik wil méér van je lezen! Ik ga wel mee met Angus. 'Jammer voor Truus' op zich zegt meer en geeft meer kracht dan de zin met het extra stukje erbij. Graag gelezen, en knap dat je zo sterk bent! Joke

Hallo Joke, ik wil méér van je lezen is een heel mooi compliment :) Dankjewel. Ik zat vanmiddag nog de suggestie van Angus en nu dus ook die van jou, te overdenken. Ik twijfel omdat het er dan zo 'los' staat. Ik ga het gewoon doen en kijken hoe het valt. Super leuke reactie, dankjewel :thumbsup: