Lid sinds

8 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#144 Valkuilen

29 mei 2017 - 15:32
Met mijn ‘innerlijke ik’ kijk ik uit over het landschap van mijn leven. Heuveltjes los zand overal. Ik herken ze allemaal. Mijn dichtgegooide valkuilen, ik heb ze ooit zelf gegraven. Mijn zus, twee jaar ouder, weet hoe het moet, in het hart van mijn vader wonen. Voor mij is daar geen plaats meer. Zij neemt alle ruimte in. ‘Papa vindt haar liever.’ Papa en mama gaan heel anders met mij om. Waarom zal ik nooit weten. Ik zie er stijf uit, natuurlijk vindt niemand mij leuk. Zij heeft altijd vriendjes, ik zal wel nooit een vriendje krijgen! Hoe ouder ik wordd,hoe zichtbaarder het verschil wordt. Mama trekt een oude BH van mijn zus uit de kast, nee, voor mij geen feestelijke nieuwe aankoop Bij mijn eerste menstruatie geen gebak, alleen:’Je weet zelf wel wat je doen en laten moet!’ In mijn kinderlijke onschuld had ik haar eerder verteld over ‘doktertje spelen’ met mijn neefjes. Reactie mama: ’Alleen vieze meisjes doen zulke dingen!’ Het zal mij nooit lukken te zijn als mijn zus. Tussen mij en mijn vader groeit intussen een (ongezonde) symbiotische relatie. Als hij overlijdt, raakt mijn leven in een vrije val. Mijn innerlijke overlever dient zich aan, het begin van valkuilen graven is een feit. Heel ver weg klinkt soms de stem van mijn ‘innerlijke ik’: ’Dit klopt niet.’ Mijn eerste pogingen om uit de valkuilen te komen lukken wel. Maar niet op de bodem van de allerdiepste. Het voelt wel veilig daar. De neiging om er te blijven zitten is groot. Diagnose: chronische depressie, sinds babytijd gemaskeerd. Mijn ‘innerlijke ik’ is boos op mij. Ik hoor haar luid en duidelijk: ‘Je weet toch dat het niet klopt. Pak jezelf bij je lurven en ga ervoor!’ Ik begeef mij op een onbegaanbare weg en moet de kuilen zelf dichtgooien. De laatste, de grootste is zeven jaar geleden gedicht. De losse grond erover blijft een dreigend stukje drijfzand, maar als ik wegzak ben ik tegenwoordig weer snel op vaste bodem. Met mijn ‘innerlijke ik’ kijk ik uit over een rustgevend landschap dat zich uitstrekt tot aan de horizon

Lid sinds

7 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
29 mei 2017 - 15:50
Hoi Connie, ik hoop van harte dat dit niet echt over jouzelf gaat, maar ik vrees dat dat wel zo is. Hoe dan ook ben ik hier diep door geraakt, ik weet even niet wat ik moet zeggen. Schrijftechnisch alle lof, mooie metafoor (landschap van je leven met valkuilen en drijfzand) prachtige tekst. Ik geef je hiervoor mijn complimenten en een hele dikke duim :thumbsup:

Lid sinds

16 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
29 mei 2017 - 16:19
Dag Connie, Net als Ton hoop ik dat jij hier niet de HP bent. Alhoewel, de laatste zin is hoopgevend. Ik vermoed dat iedere mens tijdens zijn levensreis af en toe in valkuilen tuimelt; ze zien er doorgaans zo aanlokkelijk uit, hè? Het uit die valkuilen klauteren vraagt moed en wilskracht, anders dan het arme, stomme dier dat in een valkuil belandt, heeft de mens zijn verstand dat hem helpt het obstakel te overwinnen. Des te sterker zet de mens zijn reis verder, leert hij de kuil en het drijfzand omzeilen om uiteindelijk toch zijn doel te bereiken. Het rustgevende landschap tot aan de horizon, zoals je zo mooi schrijft. :o

Lid sinds

10 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
29 mei 2017 - 17:17
@Connie, toch meegeschreven, bravo! De opdracht is ook op je lijf geschreven. Ik denk wel degelijk te weten wie de hp is aangezien je eerder over het 'grote onderwerp' schreef. Respect en ik hoop dat het je goed deed het nog uitgebreider op papier te zetten. Wel is er moed voor nodig en die heb je. Taaltechnisch ga ik natuurlijk even zeuren: ;) Cijfers t/m 20 schrijf je voluit. Hier dus de 2 en 7. Gedachten zet je niet tussen aanhalingstekens zoals: ‘Ik zie er stijf uit, natuurlijk vindt niemand mij leuk. Zij heeft altijd vriendjes, ik zal wel nooit een vriendje krijgen!’ of ‘Papa vindt haar liever.’ Waarom zou je niet gewoon beha schrijven. BH staat zo groot. Persoonlijk zou ik '(ongezonde)' weglaten, de vrije val erna is duidelijk. (typo: ik wordt)

Lid sinds

7 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
29 mei 2017 - 17:33
Wauw Connie, wat een openhartig verhaal en wat een tragiek. Je raakt me zowel met je mooie zinnen maar ook omdat het zo binnen komt. Ik kan inderdaad alleen maar hopen dat het fictie is. Zo ja dan hele dikke duimen voor je inlevingsvermogen, ben je wel de HP dan nog meer duimen voor je moed om dit kwetsbare en vooral mooi geschreven stuk te plaatsen. Zeker gezien de omstandigheid dat je eerder aangaf niet goed in je vel te zitten heb je toch een mooi verhaal geplaatst. Mooie afronding ook. Top :thumbsup: :thumbsup: :thumbsup:

Lid sinds

8 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
29 mei 2017 - 18:09
@Mili, Dat klopt, thanks :{} Ik heb alleen nu schrijftechnisch iets gewijzigd. Je andere opmerkingen moet ik nog over nadenken. @allen: ik heb me voorgenomen om aan het eind van de opdrachtweek te reageren. Tot nu toe doen jullie reacties me goed. Jullie lezen later meer, Groet Connie

Lid sinds

11 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
30 mei 2017 - 10:33
Wat een goed beschreven gebeurtenissen. Je hebt wel eens verteld, dat je met je autobiografie bezig bent. Nu bekruipt me het gevoel dat deze gebeurtenissen er wel eens in zouden kunnen passen. Het is pijnlijk voor derden om dit te lezen en voor jou moet het een opluchting zijn om hierover te kunnen schrijven. Ik zeg speciaal: kunnen - dat betekent dat je alweer een stapje verder bent in het verwerkingsproces. Heel veel succes Connie en ga fijn door met schrijven.

Lid sinds

8 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
30 mei 2017 - 11:46
@allen, iedereen reageert heel empathisch op valkuilen. Dank jullie wel voor de complimenten. Het stuk is inderdaad autobiografisch, voor anderen heftig (maar ik hoop ingetogen geschreven). Voor mij hoort het inmiddels tot mijn geschiedenis en kan ik er zonder grote pijn naar kijken(anders kan ik het boek ook niet schrijven). Ik schrijf het boek alleen voor onze twee kinderen, om aan hen uit te leggen waarom hun jeugd vaak gecompliceerd was. Knap om te schrijven? Het is goed om erover te vertellen, zeker voor de mensen die nog steeds moeten zien 'te overleven' en nog midden in hun 'landschap dolen'. Er zijn nog zoveel taboe-onderwerpen, waarover we met elkaar zouden moeten praten, al is het maar om te weten dat je niet de enige bent. De reacties van jullie bewaar ik in 'mijn schrijfhart'. :{} Connie

Lid sinds

8 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
30 mei 2017 - 12:12
@Ton Badhemd: Schrijftechnisch alle lof, mooie metafoor (landschap van je leven met valkuilen en drijfzand) prachtige tekst. Ik praat graag in beelden enmetaforen, ook in het dagelijks leven. Je kunt er zoveel mee uitdrukken. Dank voor het lezen. @Mili: Waarom zou je niet gewoon beha schrijven. BH staat zo groot. Persoonlijk zou ik '(ongezonde)' weglaten, de vrije val erna is duidelijk. Dat moment was ook heel groot voor mij, dus per ongeluk goed neergezet. Ongezond tussen haakjes, omdat er ook vormen van symbiose bestaan die juist positief, wederkerig zijn. @Blavatski: Het rustgevende landschap tot aan de horizon, zoals je zo mooi schrijft. blush, Dank voor dit compliment. Zie verder #10. @Nancy, dank je wel dat je lanskwam. @marceline, zie ook @10. Dank voor het lezen. @maddbrug, gelezen over 'overlever' en 'innerlijke ik' heeft me veel inspiratie en inzicht gegeven. @riny, zie ook #10, waarom ik vind dat erover gepraat moet kunnen worden, en zeker serieus genomen. @i-kat ,zie mijn eerdere reacties. @allen: ik heb dit geplaatst om ook schrijftechnisch feedback te krijgen. Soms bekruipt me het gevoel dat mensen dat niet 'durven'. Maar daarom schrijven we toch juist op dit forum? So, be my guest! Iedereen nogmaals veel dank, en...schrijvenonline is echt verslavend! Hartelijke groet, Connie

Lid sinds

7 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
30 mei 2017 - 14:57
Hoi Connie, je hebt gelijk, ik vind het moeilijk om technische feedback te geven omdat ik zelf ook nog zo veel niet goed doe. Ik probeer meer te laten weten hoe het bij mij binnen kwam en eventueel wat ik niet begrijp. Ik denk echter dat er hier goede schrijvers zijn die wel goede feedback geven en daar moeten we het dan van hebben, daar leer ik ook van. Denk je echt dat je wat kunt hebben aan mijn amateuristische kijk op het geheel? Dan ga ik proberen om kritischer te lezen...

Lid sinds

12 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
30 mei 2017 - 15:39
Dag Connie, Eerlijk is eerlijk; ik hou niet zo van stukjes in deze stijl. Dat gezegd hebbende, spreekt me dit toch aan. Met name vanwege de toon die wisselt tussen afstandelijk en dichtbij. Ratio versus gevoel. Dat komt - voor mij - samen in de kuil die zeven jaar geleden werd gedicht. Mooi slot:
Met mijn ‘innerlijke ik’ kijk ik uit over een rustgevend landschap dat zich uitstrekt tot aan de horizon
Dat lijkt me dan ook iets om uitgebreider over te schrijven, wellicht bij een volgende opdracht :)

Lid sinds

11 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
30 mei 2017 - 16:38
ccscharl, Voor mij komt deze tekst niet tot leven. Het is een opsomming van gebeurtenissen en herinneringen van de 'innerlijke ik'. Probeer die 'innerlijke ik' om te zetten naar een ik van vlees en bloed, een personage in een verhaal dat alles zodanig beleeft dat de lezer erin meegaat. Nu begin je met:
Met mijn ‘innerlijke ik’ kijk ik uit over het landschap van mijn leven. Heuveltjes los zand overal. Ik herken ze allemaal. Mijn dichtgegooide valkuilen, ik heb ze ooit zelf gegraven.
een originele metafoor, zeker. Echter ook weinig beeldend, want het is niet de bedoeling dat de lezer letterlijk heuveltjes zand voor zich ziet. Het is denk ik wel de bedoeling dat de lezer voor zich ziet waar die valkuilen uit hebben bestaan: kortom niet de vergelijking, wel de feitelijke situatie.- en die bestaat onder andere hieruit:
Ik zie er stijf uit, natuurlijk vindt niemand mij leuk. Zij heeft altijd vriendjes, ik zal wel nooit een vriendje krijgen!
Laat dat maar eens zien: Zat ze alleen op haar kamer toen haar zus haar vriend kwam voorstellen? Hoorde ze iedereen lachen en wilde ze erbij gaan zitten, maar durfde ze niet omdat ze zich stijf voelde? Neem steeds 1 gebeurtenis en werk die uit in een scene, de beha, de menstruatie, enz. Je stuk hier geeft voldoende aanknopingspunten voor een reeks van die scenes waarmee je lang verhaal kunt bouwen dat beklijft.

Lid sinds

8 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
30 mei 2017 - 19:59
@i-kat, Denk je echt dat je wat kunt hebben aan mijn amateuristische kijk op het geheel? Dan ga ik proberen om kritischer te lezen... Het is niet alleen de schrijver die er wat aan kan hebben, maar de lezer ook. Door te 'durven' reageren, kun je veel leren, tenminste is mijn ervaring. (En ik ben hier ook nog niet lang :) Laten weten hoe een verhaal overkomt is heel wezenlijk. De schrijver weet dan of hij de lezer bereikt. Dank voor je reactie. @Angus, je reactie waardeer ik zeer. Zeker omdat deze stijl je niet aanspreekt, is je uitleg belangrijk. Ik ben al schrijvend aan het stoeien met show don't tell, zeker waar het persoonlijke zaken betreft. Wat is interessant en uitnodigend, en wat wordt langdradig. Dank dat je de moeite nam om te reageren. @jp ik stel je feedback heel erg op prijs. Ik sta nog steeds in de startblokken. Ik weet niet of ik in alles je mening deel: De 'innerlijke ik' verschijnt op de tijdlijn in een veel later stadium. Daarom ook ik en ' mijn innerlijke ik'. Zo gauw hp gaat waarnemen en de tijd voortschrijdt, is de overlever in haar aan het groeien. De persoonlijke scènes verder uitwerken...dan stuit ik op het aantal woorden. Het was mijn bedoeling vooral de situatie rondom de symbiose te verduidelijken en wat de onbewuste drijfveer van hp was om de relatie met vader zo te ontwikkelen. Zelf ervaar ik het niet als een opsomming, of zie ik iets over het hoofd? Hartelijk dank voor deze reactie. Het boek zal zeker uitgebreidere beschrijvingen bevatten, maar daar heb ik meer dan 300 woorden. :confused: Voor allen, hartelijke groet, Connie

Lid sinds

7 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
  • Pluslid
30 mei 2017 - 20:08
Ik stoei met hetzelfde als I-kat, vind het moeilijk om taaltechnisch te reageren als groentje. Kan wel zeggen wat het met me doet ( zie boven). Soms struikel ik echt over iets en dan zeg ik het ook maar dat is bij deze tekst niet het geval.

Lid sinds

11 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
30 mei 2017 - 20:47
ccscharl,
Zelf ervaar ik het niet als een opsomming, of zie ik iets over het hoofd?
Je benoemt alle gebeurtenissen, in een reeks van feiten. Kijk: -Ik zie er stijf uit -ik zal wel nooit een vriendje krijgen! -Hoe ouder ik word -Bij mijn eerste menstruatie geen gebak -Reactie mama: -Tussen mij en mijn vader groeit intussen -Mijn innerlijke overlever dient zich aan, het begin van valkuilen graven is een feit. -Mijn ‘innerlijke ik’ is boos op mij. Ik hoor haar luid en duidelijk: -Ik begeef mij op een onbegaanbare weg Hier heb je idd de woordlimiet. Als je er een echt verhaal van wilt maken, zou elk feit getoond moeten worden in plaats van benoemd.

Lid sinds

8 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
30 mei 2017 - 21:14
@janp: zo begrijp ik het. In het echte verhaal worden deze zaken meer uitgesponnen, ook omdat de lezers (onze kinderen) door wat zij al weten die situaties zeker gedetailleerder willen weten. Dank je voor deze reactie. In de weekopdracht is het niet mogelijk om dergelijke stukken 'compleet' te schrijven. Groet, Connie

Lid sinds

10 jaar 11 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
30 mei 2017 - 21:54
Ten eerste groot respect dat jij zo dicht bij jezelf blijft tijdens het schrijven. Diepe buiging want ik vind dat daar veel moed voor nodig is. :thumbsup: Hoewel ik niet kan uitleggen waarom maar jouw eerste zin maakt me nieuwsgierig naar de rest. Misschien wel door het beeld dat je voor mij schetst: een zandvlakte met hopen zand (herkenbaar algemeen beeld) die je meteen daarna op jezelf betrekt. Waarom vraag ik mezelf af? Ik denk dat je binnen dit woordenlimiet niet anders kan dan deze 'overview' geven. Door de opsomming 'show' je jouw eigen conclusie. Kortom een bijzondere invulling van de opdracht. :nod:

Lid sinds

18 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
31 mei 2017 - 10:14
Prachtig! Je hebt ons een mooie inkijk gegeven in de grote lijn van het gevoel waar je mee worstelt en hier en daar iets aangestipt in een kort voorbeeld. Veel succes met het schrijven van jouw boek en wie weet, als je vastloopt, kun je gaan freewriten om weer die grote lijn te vinden die onder de specifieke details ligt als een stroom. Mij spreekt deze stijl van schrijven wel aan. Het is een soort van metadenken over de werkelijkheid.

Lid sinds

8 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
31 mei 2017 - 10:44
@schrijfcoach Odile: wat een mooie feedback. Dit maakt me blij. Deze manier van schrijven voelt heel 'eigen'. Zeker met het doel van mijn boek: voor onze twee kinderen. Soms moeilijk te destilleren uit de vele reacties: wat spreekt aan, wat niet? Wanneer wel uitgebreider een (persoonlijke) beleving beschrijven, wanneer alleen even aantippen? Kunt u mij iets meer vertellen over metadenken? Is er meer te vinden over mijn manier van schrijven? Nogmaals mijn dank, Connie

Lid sinds

18 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
31 mei 2017 - 11:31
Metadenken is reflecteren over wat er gebeurt, gebeurd is of gebeuren zal. Het is niet de handeling zelf maar de laag daarboven. Filosoferen zou je het ook kunnen noemen, of psychologisch. Het hangt ervan af wat de beschouwingen zijn die je opschrijft. Vaak wordt metadenken niet zo in korte verhalen toegepast, er worden wel verhalen geschreven die gedachten van een personage bevatten, maar minder vaak beschouwelijke. Dan voelt het meer als een column of essay. In romans komt dat meer voor, ook omdat daar de ruimte voor is. Alleen beschouwingen zou geen roman opleveren. Voor je kinderen zijn zowel je beschouwingen als de feitelijke gebeurtenissen van belang. Je kunt ze verweven in elkaar, je kunt ze ook afwisselen. Uiteindelijk, ccsharl is het een kwestie van smaak en mag jij kiezen wat je het mooiste vindt.

Lid sinds

8 jaar 3 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
31 mei 2017 - 12:56
Nogmaals mijn dank, schrijfcoach Odile S. Heldere uitleg. Letterlijk één van de valkuilen: wankelen door een andere mening. Zoals eerder gezegd, geeft de schrijfwijze van dit fragment het meeste weer hoe ik denk en spreek. U hebt me echt verder geholpen. :thumbsup: Overigens was ik eerder lid van een schrijfcafé (luisteren naar je pen), waar freewriting de schrijfwijze was. Ik vind het heerlijk: realiteit en filosoferen naast elkaar. :nod: Groet Connie