Het is dat onzichtbare litteken dat steeds weer opengaat op willekeurige verkeerde momenten, het gaapt mij aan en daagt mij uit. Het liefst trek ik die muur weer op, omdat ik verdomme niet nogmaals in dat donkere gat wil donderen maar zo werkt het leven niet, geloof mij maar. Die deur moet ik uit, kotsend desnoods, transpirerend als een otter maar het moet. Voor ik het weet ben ik de allerbeste vriendin van Albert's bezorgdienst en bol.com. En dat willen we niet hè, zullen de hulpverleners roepen. Die verzonnen vluchtstrook moet ik nemen, ja echt, je moet, er is een nieuwe weg die je gaat volgen. Zonder doel, want dat doel kan de pot op. Omdat ik het zeg. Voor je het weet ben je van het pad af dus de gele trein weer in, die groene bus en een liedje zingen in je hoofd. Achter de deur mag je blijven staan, toegestaan. Hij blijft wel dicht. Dat plein moet ik weer over, die winkel ga ik toch in. Dat de Dam zo groot is weet ik nu. En 's nachts als er zoutkristallen zich verzamelen op je kussensloop dan is het goed, ik huil zo graag als maar niemand het ziet. Ik weet nu wel dat ik er niet dood aan ga en dat morgen vanzelf weer komt. De zon schijnt tenslotte ook voor mij vandaag. En voor jou.