Ik steek met gevaar voor eigen leven de straat over en gooi mijn hand omhoog om de overbuurman een signaal van sociaal gedrag te tonen. Liefst zou ik niemand tegen komen vandaag maar dat is kansloos in dit mierennest met de misleidende naam Bosrand. De klevende witte slangen van mijn koptelefoon raken verstrikt en ik hannes om het geheel weer uit elkaar te krijgen. Ik weet niet of de buurman me toelacht of uitlacht maar schenk hem een grijns om deelgenoot te zijn. Ik kom op gang langs de troosteloze flat, waar met enige regelmaat meubelstukken naar beneden komen. De grijze kolos lijkt me te minachten. Ik nader het groene laantje, herstel, de bruine baan. Ik werp altijd even een blik op de voetbalkooi. Het mag er dan wel niet uitzien maar welpjes van alle leeftijden hebben enorm veel pret in die gevangenis, dus ik ben er voor. Ik dans van links naar rechts op het trottoir en kan daarbij net een veroorzaker van het bruine kwaad ontwijken, die nog even enthousiast naar mijn kuiten hapt. Een Brabantse scheldkanonnade dendert over de baan en weerkaatst tussen de flats. Zuchtend trek ik een sprintje om te ontsnappen aan de oermens die in deze wijk nog volop te bewonderen is. Ik sta stil bij het koeienpad. Een van de minst briljante oplossingen om een zebrapad vorm te geven. Automobilisten krijgen er een rood waas van en geven nog eens extra gas bij het zien van zoveel artistieke expressie. De neanderthalers in de flats er tegenover vermaken zich echter kostelijk bij het zien van zoveel geweld. Maar ook dit keer geraak ik aan de overkant zonder aanzienlijke schade tot teleurstelling van de over het balkon hangende supporters. Het belooft een mooie dag te worden.