In de zaal waar de urne ten toon gesteld werd, zat ze op één van de achterste rijen. Daarheen gewezen door een bediende van het begrafeniskantoor. De zaakvoerder waar ze mee gesproken had, merkte haar op, nam haar bij de arm en zette haar op de eerste rij. Hij wist hoe belangrijk ze was geweest in het leven van de overledene. Hij zorgde er ook voor dat ze als eerste achter de kist liep waarop haar eenvoudige bloementuil lag en dat ze vooraan kwam te staan bij de strooiweide. Tussen al de haat en nijd was deze man een reddingsboei om haar door deze uren te loodsen. Achteraf bij de koffietafel weigerde een van de gasten om met haar aan een en dezelfde tafel te zitten. Het was allemaal zo pijnlijk. Pijnlijk ook waren de laatste maanden geweest. De oude man weigerde het leven los te laten. Zijn geest verzette zich tegen het naderende einde, terwijl zijn lichaam alle moeite deed om deze wereld te verlaten. Een slang voerde de urine af. De nieren waren gestopt met hun functie. Via een andere slang,verbonden tussen baxter en doorschijnende pols, druppelde levensgevend vocht terug het tegenstribbelende lijf in. Gegrepen door angstige koortsdromen wierp hij telkenmale het beschermende laken van zich af, zich tonend in bleke naaktheid. Een begripvolle vrouwelijke arts stelde voor om de patiënt te laten inslapen. Het was genoeg geweest. Deze man die zo waardig en moedig had geleefd was genoeg vernederd. Regelmatig bezoekt ze de strooiweide waar zijn as omhoogwoei tussen de bomen. Ze keek hem na, haar ogen droog, haar hart gebed in tranen. Ze weet dat hij daar niet is, niet tussen het gras, niet tussen de bomen. En dat, wanneer haar tijd is gekomen ze vredig zal gaan. Om hem weer te ontmoeten.