Met een slaapkop loop ik naar de vaatwasmachine die ik gisterenavond laat nog opzette. De deur staat op een kier open, dochterlief is me voor geweest blijkbaar. Wanneer ik het toestel wil afzetten lijkt het alsof ik bekeken word. De deur valt toe en het toestel begint terug te draaien. In de machine hoor ik de vaat tegen elkaar kletsen alsof ze door een wildwaterbaan vliegt. Onmiddellijk trek ik aan de deur maar ik krijg er geen beweging in. ‘Koffie’ denk ik bij mezelf. Met één druk op de knop laat ik de Senseo opwarmen, althans, dat was de bedoeling. Geen lichtje, geen water dat begint te pruttelen. Nu ben ik het die bijna begint de koken. Plots hoor ik een scherp geluid. Alsof ijzer over steen wordt gesleept. Ik draai me om. Niemand. Op het aanrecht staat de microgolf in een vreemde hoek. Ik kijk hem aan, hij kijkt mij aan. Hij opent zijn deur, en sleept zichzelf vooruit tot hij bijna van het aanrecht valt. Met één reuzestap ben ik bij hem en duw hem terug achteruit. Net voor ik de stekker uit kan trekken, floept hij er vanzelf uit. De koelkast naast mij slaat zijn deur open tegen mij. Alles vliegt er uit. Uit de Senseo druipt koude koffie. Door het hele huis hoor ik ‘plop’-geluiden. Alle stekkers springen uit de contactdozen. De techniek weigert elke verdere dienst. ‘Koffie?,' jammer ik Verslagen zak ik door mijn knieën en begin te huilen.